Ik zeg het eigenlijk best vaak, maar vandaag kon ik het zeker niet laten: wat vliegt de tijd! Het is vandaag precies een jaar geleden dat Riet en ik aankwamen op de Filipijnen en dat betekent dat ons eerste jaar hier er al weer op zit.

Terugkijkend is het een jaar geweest met de nodige ups en downs, al moet gezegd dat de downs eigenlijk meer aan het begin zaten en dat de ups steeds meer de overhand beginnen te krijgen. Het viel niet mee om na een fantastisch jaar in Kuala Lumpur te moeten verhuizen, eigenlijk ongeacht waar naar toe. We hadden er toen we naar Maleisië vertrokken natuurlijk totaal geen rekening mee gehouden dat we al weer zo snel zouden verkassen. Maar zo kan het gaan bij een bedrijf als Shell, en in feite sta ik nog steeds achter wat ik toen al zei: we zijn voor het avontuur naar het buitenland gegaan en dan gaan we ook niet mopperen als we daarvan wat meer krijgen dan we vooraf hadden verwacht.

Het zat in het begin na onze aankomst best wel mee. We vonden snel een huis en hadden ook snel een auto, we slaagden vrij makkelijk voor meubels en zeker vergeleken met de meeste van mijn collega’s zaten we ook vrij snel (na ruim zes weken) al in ons huis. Sommige dingen gingen minder soepel, zoals het krijgen van onze verblijfsvergunning (bijna zes maanden), het regelen van rijbewijzen en soms zelfs hele simpele dingen als ″iets kopen″.

Het inburgeren was eigenlijk nog het moeilijkst en vooral Riet had in het begin moeite met het vinden van aansluiting. Op zoek naar vrijwilligerswerk stootte ze in het begin regelmatig haar neus en bleek het moeilijk bij de hechte bestaande clubjes binnen te komen. Toen dat door stug volhouden uiteindelijk toch lukte verliep alles opeens veel aangenamer. We beginnen nu allebei wat meer onze draai te vinden, al voel ik me hier toch al meer ″thuis″ dan Riet.

Want eerlijk is eerlijk, we zijn Kuala Lumpur nog steeds niet vergeten...