Sinds mijn kaakoperatie acht weken geleden ben ik nog geen dag zonder pijn geweest. Nou had de kaakchirurg me wel gewaarschuwd dat ik gezien de ingreep wel een week of wat last zou hebben maar dat het zo lang zou duren had ik niet verwacht.

Vier weken geleden werd opeens mijn wang weer helemaal dik. Gary, een van mijn Filipijnse collega’s, zag het en vroeg of het wel helemaal goed met me ging. Niet helemaal dus, en hij bood spontaan aan om een afspraak voor me te maken bij zijn zus die toevallig kaakchirurg is. Ik zei dat ik het in beraad zou houden maar het bleek niet echt nodig want na een paar dagen was de bult weer aardig weggeslonken. Pijnlijk was het af en toe nog steeds, maar het leek toch wat minder te worden.

Tot afgelopen vrijdag, toen ik plotseling tot de ontdekking kwam dat ik niets meer kon eten zonder door de grond te gaan van de pijn. En met pijn bedoel ik van die ″ik-ga-met-mijn-kop-tegen-de-muur-beuken″ pijn. Gedurende het weekend werd het steeds erger en het enige wat me op de been hield was steeds regelmatiger een Saridon. Ik had me al voorgenomen om maandag meteen alsnog op Gary’s aanbod in te gaan, maar ik had pech: het was zijn verjaardag en hij was dus niet op kantoor. De pijn was inmiddels echter zo erg dat ik de bedrijfsarts opzocht. Die verwees me meteen door naar de bedrijfstandarts maar die kon er niets aan doen, er was een specialist nodig zei hij. En die specialist was wat mij betreft dus Gary’s zus, die ik gisteren meteen gebeld heb nadat ik het telefoonnummer had gekregen.

Ik kon gelukkig vanmorgen al terecht maar moest daarvoor wel helemaal naar Makati in het centrum want daar zit haar dichtstbijzijnde kliniek. Wat ik ervan verwacht had weet ik niet precies, want we zijn hier nu eenmaal niet in Nederland, maar door het woord ″kliniek″ had ik een heel verkeerde indruk gekregen. Het gebouw waar de kliniek zich bevindt heet ″Medical Towers″ en dat klinkt toch een beetje als een ziekenhuis. Het bleek echter meer een soort woontoren te zijn met daarin in plaats van appartementen allemaal ″klinieken″.

Eenmaal op de vijfde verdieping stond ik in een kale gang met allemaal ijzeren deuren. Naast de deuren zaten gelukkig grote naamplaten en vond ik snel waar ik zijn moest, maar eenmaal binnen viel ik van de ene verbazing in de andere. Het voorste stuk van de ruimte was een ontvangstruimte met een bureautje, een kastje langs de muur met daarop een eeuwenoude televisie en een paar kleine bankjes langs de muur, en daarmee was het stampvol. De spreekkamer ernaast was niet veel groter en de tandartsstoel nam vrijwel alle ruimte in beslag. Het was allemaal duidelijk niet ontworpen met Nederlanders in het achterhoofd en ik moest me dus zo ongeveer in de stoel wringen.

De behandeling zelf was overigens prima. De arts onderzocht mijn zere kaak en had al snel een idee wat het probleem was. Ze wilde alleen voor alle zekerheid een röntgenfoto laten maken om haar conclusie te laten bevestigen. Ik kreeg een recept voor medicijnen en een doorverwijzing voor een andere kliniek waar ik de röntgenfoto moest laten maken. Toevallig had die een vestiging in het ATC, dus dat kon ik vlak bij huis af. Volgende week moet ik met de foto weer terug naar de kliniek in Makati en ondertussen moet ik de medicijnen slikken waarvan de arts beloofd heeft dat ik daarmee met een week van de pijn af ben.

En dat is het belangrijkste wat ik wilde horen vandaag…