Riet is de hele week weer druk geweest met de voedselhulp en was van de week weer op een plek waar alles zowaar redelijk geregeld is. Er is een grote open plek die is geasfalteerd waarop mooie grote tenten stonden die geschonken zijn door de Rotary Club. Het is weliswaar nog wel behelpen met meerdere families in één tent maar het is er in ieder geval redelijk schoon, droog en georganiseerd. Als ze naar deze plek gaan wordt vooraf de politie al gewaarschuwd en krijgen ze een ere escorte wat ze naar de uitdeelplek begeleid.

Wat Riet iedere keer treft is de dankbaarheid van de mensen. Het gezelschap gaat met een paar eigen auto’s naar de uitdeelplekken en ze worden dan gereden door chauffeurs die in dienst zijn bij de vrouwen van ALIG die meegaan. En behalve de mensen zelf worden de vrouwen iedere keer uitvoerig bedankt door deze chauffeurs omdat ze zoveel doen voor het Filipijnse volk. Niet dat dat hoeft van Riet, die vindt het niet meer dan normaal en ze wordt altijd wat ongemakkelijk onder al die dankzeggingen.

Vandaag was het weer de beurt aan de school op de dumpsite, en Riet is daar inmiddels al zo bekend dat ze er al een beetje kan rondlopen. Samen met Baste, de man van de vrouw die alles organiseert, heeft ze een wandelingetje gemaakt en telkens weer stond ze verbaasd over de gastvrijheid van de mensen die haar in hun huis uitnodigden. Het woord ″huis″ is in de meeste gevallen eigenlijk niet eens van toepassing, ″onderkomen″ is eigenlijk vaak nog teveel eer voor de constructies waar de mensen daar in wonen.

Desalniettemin zijn ze blij met alle hulp en Riet heeft geen enkel probleem met het maken van foto’s. Sterker nog, zo gauw de mensen daar een camera zien beginnen ze meteen zelf over het maken van een foto, en dat levert vaak trieste maar soms ook wel mooie plaatjes op. Zoals bijvoorbeeld die van het meisje wat kleren wast op een manier die ik in Nederland volgens mij al vijftig jaar niet meer heb gezien…