Het begint zo langzamerhand normaal te worden dat als ik een keer ergens naar toe moet dat ik met nacht en ontij mijn bed uit moet. Zo ook weer vanmorgen, ik zou om vijf uur in de ochtend worden opgehaald om naar de luchthaven gebracht te worden. Ik was er om kwart over vier uit en dat was maar goed ook want de chauffeur stond al om half vijf voor de deur. Ik heb hem overigens nog een kwartiertje laten wachten want een beetje te vroeg is helemaal niet verkeerd maar een half uur is van de gekke.
 
Mijn reis naar Miri vandaag staat in geen enkele verhouding tot de werkelijk afstand van Manila tot Miri hemelsbreed. Er gaan geen directe vluchten van Manila naar Miri, wat op het oostelijk deel van Maleisië ligt in Sarawak, wat weer het noordelijk deel is van het vroegere eiland Borneo. Ik vlieg dus eerst naar Kuala Lumpur, een vlucht van drie en een half uur, daar moet ik overstappen op de vlucht naar Miri en die duurt ook nog eens twee en een half uur. Het is al met al een behoorlijke omweg en de hele reis duurde bij elkaar dan ook ruim elf uur, wat natuurlijk belachelijk is als je nagaat dat een directe vlucht als die zou bestaan er misschien net drie uur over doet.
 
Wel leuk was dat toen we na het opstijgen in zuid-westelijke richting over de Zuid-Chinese Zee vlogen ik eindelijk het Malampaya platform heb kunnen zien in zee, voor de kust van het eiland Palawan.

Bij aankomst op de luchthaven van Kuala Lumpur viel er trouwens een enorme plensbui, net toen we in het vliegtuig waren gestapt voor de vlucht naar Miri. En dat was zo’n beetje de eerste regen die ik zag in drie maanden op die ene bui in maart na...