Het is al weer een tijdje geleden maar we hebben er weer een hoor, de klucht van de dierenarts! Zoals ik een weekje of wat geleden al had gemeld hebben we voor de katten een dierenarts gevonden vlak bij ons in de buurt. We zijn er naar toe geweest om de katten hun noodzakelijke inentingen te laten geven en we wilden ook Monster meteen laten steriliseren. De dierenarts vond haar toch nog wel erg jong, en hij raadde ons aan om nog een maandje te wachten. We konden bellen voor een afspraak en we moesten er rekening mee houden dat sterilisaties alleen op zaterdag werden uitgevoerd.

Geen probleem dachten we, dus begin deze week reed ik uit mijn werk langs de kliniek om een afspraak te maken. De ervaring heeft inmiddels geleerd dat opbellen vaak merkwaardige misverstanden oplevert, simpelweg door gebrekkig Engels en elkaar niet goed verstaan. Het begon goed want de gegevens van onszelf en die van onze beide katten stonden keurig in de computer. Alleen stond er merkwaardig genoeg ook een afspraak in voor de 20e juni, vorige week dus, voor een sterilisatie van Monster. Daar wisten wij niks van maar geen probleem, er werd niet moeilijk over gedaan en ik maakte een nieuwe afspraak voor vandaag. We moesten Monster om negen uur langs brengen en haar vooraf twaalf uur niets te eten geven.

Om tien over half negen vanmorgen wilde Riet al gaan rijden omdat Monster wat ongedurig was, omdat ze geen eten kreeg natuurlijk, maar ik zei meteen dat dat een slecht idee was. Als ze hier zeggen dat de tent om negen uur open zal gaan dan is dat eerder later dan te vroeg is mij al verscheidene keren gebleken. En ik had gelijk, want om vijf over negen stonden we op de stoep van de kliniek voor een deur met daarop het bordje „Closed”. We besloten dan maar in de auto te wachten tot de kliniek open zou gaan, terwijl de arme Monster zat te beven als een rietje in de kooi achter in de auto. Het werd kwart over negen, tien voor half tien, vijf voor half tien, en nog steeds geen teken van leven in de kliniek. We besloten het voor gezien te houden en gingen terug naar huis.

Voordat we die middag boodschappen gingen doen reden we toch nog even langs, en jawel, de kliniek bleek nu open. Ik meldde het voorval van die ochtend en vroeg om een nieuwe afspraak. Voor welke van de twee katten ook al weer, voor Abby? Nee, voor Monster, staat dat dan niet ergens opgetekend? Blijkbaar niet. We maakten een nieuwe afspraak voor, jawel, donderdag, want het kan blijkbaar toch op andere dagen dan zaterdag. En weer het verhaal over de twaalf uur geen eten maar nu ook over medicatie die wij alvast konden geven, waarschijnlijk om Monster alvast rustig te maken. Geen probleem, maar hoe gaat dat in zijn werk? „Wij bellen U van te voren op”.

Bellen om iets te bevestigen? Hier, op de Filipijnen? Wij wachten vol spanning af…