Hoewel de eigenlijke dag pas morgen is werd vandaag op ons kantoor alvast een voorschot genomen op de Onafhankelijkheidsdag van de Filippijnen. Die dag is de grootste nationale feestdag van het land, er wordt dan herdacht dat op 12 juni 1898 de onafhankelijkheid werd uitgeroepen.

Die onafhankelijkheid werd overigens door de Spaanse overheersers niet erkend en zij droegen in datzelfde jaar de Filippijnen zelfs over aan de Verenigde Staten, die het land pas op 4 juli 1946 officieel onafhankelijkheid verleenden. Die dag werd dan ook 1962 gevierd als de Onafhankelijkheidsdag, maar in dat jaar werd per presidentieel decreet 12 juni uitgeroepen tot de dag waarop de onafhankelijkheid voortaan zou worden gevierd.

Omdat de dag zelf een Nationale feestdag is en iedereen dus vrij heeft vond de viering op het werk vanmorgen plaats tussen acht en negen. De straat was afgezet, er waren kraampjes neergezet waar iedereen wat te eten kon halen en er waren behalve een aantal officiële toespraken ook optredens van een koor en een groep die authentieke Filippijnse muziek maakt. Die laatste groep begeleidde ook een groep van danseressen die traditionele Filippijnse dansen opvoerde.

Er werd zoals je van de Filippino’s kunt verwachten uitbundig met de nationale vlaggetjes gezwaaid. Wat me tegenviel was dat niemand het volkslied meezong toen dat door het koor werd gezongen, maar (et klonk ook tamelijk complex qua melodie moet ik zeggen. Iedereen legde daarna wel met de rechterhand op het hart hardop de eed van trouw af toen die werd voorgelezen.

Ik heb jammer genoeg alleen een paar foto’s van dubieuze kwaliteit kunnen maken met mijn mobiele telefoon. Ik had namelijk mijn goeie camera niet meegnomen want ik had zulke uitvoerige festiviteiten niet verwacht. Nou ja, hopelijk volgend jaar beter.