Engels...
dinsdag 25 maart 2014
Als er één ding is waar ik me nog steeds over verbaas is het gemak waarmee Riet zich overal rond beweegt. En niet alleen hoe gemakkelijk ze contact maakt met iedereen maar ook hoe makkelijk ze tegenwoordig Engels spreekt. Ze heeft weliswaar nog steeds moeite met de verleden tijd (ze zegt nog steeds "I go" in plaats van "I went" als ze het over vorige week heeft) maar verder kletst ze iedereen in het Engels de oren van het hoofd.
Toen ze in 2007 op Sakhalin aankwam had ze niks anders gehad dan middelbare school Engels en dat viel in het begin niet mee zoals ik zelf ook eind jaren negentig heb ondervonden toen ik voor het eerst naar Engeland ging. Het Engels wat je op school leert spreken ze namelijk vrijwel nergens, en het is niet dat jij niet wordt verstaan maar andersom. Voor Riet was Sakhalin een prima leerschool, dankzij mijn collega's en haar vriendinnen uit Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, de USA, Schotland, Ierland en natuurlijk niet te vergeten Engeland zelf met al zijn (of is het haar?) verschillende dialecten.
Ik weet nog hoe na een jaar een Ierse collega me aanstootte en zei, "Weet je nog dat ze hier binnenkwam en de eerste twee weken haar mond niet open durfde te doen?". En hij wees daarbij met een hoofdknik naar de andere kant van de bar waar Riet druk in gesprek was met een paar van mijn collega's. En of het nu de onbevangenheid is waarmee ze iedereen benaderd, ze kon nooit geen kwaad doen bij mijn collega's, en nog niet trouwens. Ik krijg ook nu regelmatig te horen dat ik de groeten moet doen aan "my lovely wife", zowel van Filippijnse als Expat collega's.
Nu ze al een paar jaar weken en soms maanden achter elkaar Engels moet praten merk ik dat Riet af en toe het spoor wel een beetje bijster begint te raken. Vanavond moet ze naar een ALIG vergadering en toen ik vroeg of ik haar soms weg moest brengen zei ze, "No, someone is picking me up"...
Toen ze in 2007 op Sakhalin aankwam had ze niks anders gehad dan middelbare school Engels en dat viel in het begin niet mee zoals ik zelf ook eind jaren negentig heb ondervonden toen ik voor het eerst naar Engeland ging. Het Engels wat je op school leert spreken ze namelijk vrijwel nergens, en het is niet dat jij niet wordt verstaan maar andersom. Voor Riet was Sakhalin een prima leerschool, dankzij mijn collega's en haar vriendinnen uit Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, de USA, Schotland, Ierland en natuurlijk niet te vergeten Engeland zelf met al zijn (of is het haar?) verschillende dialecten.
Ik weet nog hoe na een jaar een Ierse collega me aanstootte en zei, "Weet je nog dat ze hier binnenkwam en de eerste twee weken haar mond niet open durfde te doen?". En hij wees daarbij met een hoofdknik naar de andere kant van de bar waar Riet druk in gesprek was met een paar van mijn collega's. En of het nu de onbevangenheid is waarmee ze iedereen benaderd, ze kon nooit geen kwaad doen bij mijn collega's, en nog niet trouwens. Ik krijg ook nu regelmatig te horen dat ik de groeten moet doen aan "my lovely wife", zowel van Filippijnse als Expat collega's.
Nu ze al een paar jaar weken en soms maanden achter elkaar Engels moet praten merk ik dat Riet af en toe het spoor wel een beetje bijster begint te raken. Vanavond moet ze naar een ALIG vergadering en toen ik vroeg of ik haar soms weg moest brengen zei ze, "No, someone is picking me up"...
