Natgeregend
vrijdag 04 juli 2014
Vanavond zijn we voor het eerst sinds lange tijd weer eens ouderwets natgeregend. Helemaal zeiknat waren we niet want we waren gelukkig verstandig genoeg geweest om paraplu's mee te nemen maar die helpen alleen maar tegen het water wat van boven komt. Het grootste probleem waren de broekspijpen, onder de knie...
Het zat er al aan te komen want de kranten meldden vandaag dat er een enorme tropische depressie aan het ontwikkelen was op de Stille Oceaan die onze kant op zou komen. De verwachting was wel dat de depressie voor het bereiken van de oostkust van de Filippijnen af zou buigen naar het noorden en richting Japan zou trekken, maar desondanks was de verwachting dat er veel regen zou vallen.
Voor de regio Metro Manila waren er verspreide lichte tot zware onweersbuien voorspeld en daar kregen we gisteravond al een voorproefje van. Na het sporten had ik eerst even wat gegeten en toen ik daarna boven kwam om me te douchen zag ik iets flitsen. Mijn eerste gedachte was een kapotte lamp en ik liep naar het raam om te kijken welke lamp er stond te flikkeren. Daar bleek dat het ondertussen niet alleen was gaan gieten maar om de paar seconden waren er ook enorme onweersflitsen.
Helemaal geen kapotte lamp dus, en ja, ik weet het, ik had zelf ook al het idee dat ik zou langzamerhand rijp begon te worden voor "het busje" maar tot mijn verdediging, ik had nog helemaal geen donderklappen gehoord.bMaar dat werd even later ruimschoots goed gemaakt! De eerste onweersklappen klonken steeds dichterbij en even later barstte zoals dat zo mooi het de hel los boven Ayala Alabang. De klappen volgen elkaar nu op een paar seconden op en waren zo hard dat Riet, die toch bepaald niet bang is van een onweersbui, zich er knap ongemakkelijk bij ging voelen.
Het voordeel van tropische onweersbuien is dat ze net zo plotseling weer ophouden als ze beginnen, maar door dat plotselinge beginnen werden we vanavond dus toch weer verrast. We wandelden naar huis vanuit de San Mig Pub in het Alabang Town Center en al voor de ingang van de Village voelden we de eerste spetters. Tegen beter weten in stapten we wat harder door maar desondanks begon het aan het begin van onze straat te spetteren en moesten de paraplu's op. We hadden nog maar amper driehonderd meter te gaan maar ondanks dat kwamen we allesbehalve droog thuis aan.
Misschien had ik voordat we de pub verlieten geen sanitaire stop moeten maken maar tot thuis moeten wachten. Maar ja, je doet het omdat je het droog wilt houden, nietwaar? En de lucht zag er nog wel zo mooi uit aan het begin van de avond...
