Het was even slikken maar we hebben vandaag uiteindelijk toch afscheid moeten nemen van onze trouwe Toyota Starlet. Het arme beestje was al zestien jaar oud en er moesten dringend een paar reparaties worden uitgevoerd die wij te duur vonden, het autootje was het simpelweg niet meer waard.

We zijn er eigenlijk puur bij toeval aan gekomen. Nadat ik op 1 januari 2006 naar Sakhalin vertrok heeft Riet onze Mazda Premacy ingeruild voor een kleinere en voor haar wat handiger Volkswagen Polo. Daar heeft ze niet lang plezier van gehad want op een goeie dag in september raakte ze op de A4 in een slip, de Polo knalde in de vangrail en was total loss.

Een van de bazen van Riet had op dat moment net toevallig de Starlet van zijn vrouw in de verkoop staan en bood Riet aan om die over te nemen voor een vriendelijke prijs die bovendien nog eens via Riet's salaris verrekend kon worden. Dat was natuurlijk een buitenkansje, en zo had Riet al een paar dagen na de crash met de Polo weer een autootje.

De Starlet was in al de jaren dat we ermee reden een fijn en betrouwbare karretje, maar gezien de leeftijd hadden we ons drie jaar geleden al voorgenomen om dure mankementen die aan het licht zouden komen bij de verplichte jaarlijkse keuring niet meer te laten maken. Maar ieder jaar kwam het karretje toch weer vrij makkelijk door de keuring, met hooguit een paar tientjes aan reparaties.

In december waren er wat grotere mankementen maar omdat Martin zich garant stelde voor de reparaties bleef de Starlet toch in de vaart. Totdat er zich een week of wat geleden ernstigere mankementen voordeden in de vorm van versleten remleidingen en een paar versleten banden. Deze reparaties bleken ten opzichte van de dagwaarde van de auto, amper vierhonderd euro, niet meer lonend en we besloten het autootje dus toch maar naar haar laatste rustplaats te brengen.

Vanmiddag reden we de Starlet naar een autosloperij waar we er nog honderd euro voor kregen. Riet nam er met pijn in haar hart afscheid van haar trouwe karretje...