Het was me het dagje wel gisteren! Eerst dat gedoe met het hacken van mijn site, en vanavond vertrok Riet naar Nederland en dat ging ook al niet zo soepel als we gewend zijn. Haar vlucht zou pas even voor twaalven vanavond vertrekken dus ik zou haar zelf naar de luchthaven brengen aangezien het voor Lito anders wel een heel erg late avond zou worden. Normaal gesproken is dat ook geen probleem, ik doe dat eigenlijk altijd, maar deze keer had misschien toch beter Lito achter het stuur kunnen zitten. Het volgende gebeurde er namelijk onderweg...

We waren eerst nog even een hapje gaan eten bij ons favoriete Italiaanse restaurant hier in Alabang, "Mona Lisa", en vandaar vertrokken we rond een uur of acht richting de luchthaven NAIA. Dat lijkt misschien wel wat vroeg als je vlucht pas tegen twaalven vertrekt maar je weet nooit hoe druk het is op de wegen rond het vliegveld. Dat houdt natuurlijk wel altijd in dat als de drukte meevalt we erg vroeg bij de luchthaven zijn maar dat nemen we maar voor lief. Bovendien wordt Terminal 1 op dit moment grondig verbouwd met allerlei vertraging bij het inchecken tot gevolg dus geen risico.

Alles ging prima, de files vielen alles mee en we bereikten zonder problemen de rondweg rond de luchthaven. Het eerste stuk daarvan loopt langs Terminal 3, komt dan bij een rotonde waar je linksaf moet langs Terminal 4 en aan het eind daarvan moet je weer linksaf richting Terminal 1 en daar moesten we zijn.

Halverwege het eerst stuk is een T-splitsing met stoplichten en daar is het altijd een chaos. Ook deze keer was dat het geval want net toen wij rechtdoor over de kruising gingen sprong het licht op oranje en kwam er van rechts een grote tankwagen die zonder rekening te houden met het verkeer uit onze richting de hoek om ging. Doordat die tankwagen een wijde draai moest maken moest alle verkeer vanuit onze richting noodgedwongen stoppen om hem voor te laten gaan. Wij stonden toen echter al half op het kruispunt, en net op het moment dat die tankwagen eindelijk de hoek om was en wij weer gingen rijden sprong het licht op rood. Terug was geen optie omdat we al op het kruispunt stonden, dus reed ik door.

En toen stapte er ineens midden op het kruispunt een agent voor de auto die zijn hand opstak. Ik moest stoppen, zo ongeveer precies in het midden van het kruispunt, en ik voelde de bui al hangen. Ik kreeg een heel verhaal te horen over rijden door rood, en hoe gevaarlijk dat was, en niks wat ik zei kon de woordenvloed stuiten. Wrang overigens dat die agent over gevaar begon terwijl het verkeer om ons heen raasde want dat ging natuurlijk gewoon door terwijl wij daar eigenlijk levensgevaarlijk midden op het kruispunt stonden.

Het was me al snel duidelijk wat er aan de hand was, mede omdat de agent maar bleef treuzelen met het uitschrijven van de bekeuring en zijn voortdurende aanbiedingen om ons "voor deze keer te helpen". Hij had ons natuurlijk allang aan zien komen en onze westerse witte gezichten deden de spreekwoordelijke kassa in zijn hoofd meteen rinkelen. Hij had natuurlijk ook wel gezien dat het licht helemaal niet rood was toen wij het kuispunt opreden en die tankwagen kan hij ook onmogelijk gemist hebben maar deze kans was voor hem te mooi om te laten lopen.

Na enig "onderhandelen" over de "vergoeding" voor zijn hulp gaf hij een boekje door het raam aan en Riet deed daar de gevraagde tweeduizend pesos in, ruim dertig euro. Veel keus hadden we niet, dat wist hij natuurlijk ook wel aangezien we al hadden verteld dat we een vlucht moesten halen en hij kon het hele gebeuren uiteraard net zo lang rekken als hij wilde. En wat er waar is van al die verhalen over doordeweeks betalen op overvolle politiebureau's weet ik niet, het lijkt me helemaal niet onwaarschijnlijk, en zolang hij mijn rijbewijs in zijn handen had kon ik geen kant op.

Na het voldoen van de "vergoeding" mochten we wel meteen doorrijden. Dat het licht op dat moment op rood stond was geen probleem...