Effe Riet ophalen...
zondag 01 september 2013
Gistermiddag is Riet vertrokken vanaf Schiphol voor het eerste deel van haar terugreis naar Manila naar Dubai. Vannacht is ze daar overgestapt op de vlucht naar Manila waar ze vanmiddag rond half vijf zou aankomen op Ninoy Aquino International Airport.
Omdat er op de website van Emirates al werd aangekondigd dat er vertraging was en de aankomsttijd rond vijf uur zou liggen vertrok ik om kwart over vier van huis om Riet op te halen. Ik heb al de nodige keren geschreven over de verkeerschaos rond de luchthaven maar dat viel vanmiddag heel erg mee. Het was erg rustig en om kwart voor vijf reed ik het parkeerterrein voor de aankomsthal op. En daar begon de ellende, want het was daar een compleet gekkenhuis.
Het parkeerterrein is niet groot en het is altijd zoeken naar een vrij plekje maar vanmiddag was het afgeladen. Op de foto hierboven zie je het parkeerterrein op een rustige dag, ik weet niet wanneer die foto is gemaakt maar ik heb het daar nog nooit zo rustig gezien. Alle plekken waren bezet en dan doen Filipino’s wat ze altijd doen, ze parkeren overal waar maar mogelijk is ongeacht wie ze daarmee dwars zitten. Het zorgde ervoor dat er nauwelijks meer doorstroming mogelijk was want het stond overal muurvast door dubbel geparkeerde auto’s. Dat zorgde ervoor dat ook het vertrekkende verkeer, wat toch altijd al voor opstoppingen zorgt omdat alles door twee uitrijpoorten naar buiten moet waar iedereen moet betalen, vrijwel niet weg kon komen wat de chaos alleen maar verergerde.
Een van de problemen is dat Filipino’s altijd alles in grote groepen doen. Ook voor het ophalen van iemand van het vliegveld gaat de hele familie mee en ze beschouwen het als een gezellig uitje. Het is dan ook altijd al een drukte van belang maar als er zoals gistermiddag rond vijf uur een stuk of vijf vluchten tegelijk binnenkomen dan is het een compleet gekkenhuis. Je moet niet vergeten dat heel veel Filipino’s hun geld in het buitenland verdienen en met name toestellen uit het Midden-Oosten zijn dan ook afgenokt met thuis komende Filipino’s en die worden allemaal afgehaald door grote gezelschappen. Stel je daarbij een parkeerterrein voor ter grootte van het parkeerterrein van Rijnsburgse Boys en dan heb je een idee van de chaos die er dan ontstaat.
Ik kwam zelf dus ook op een gegeven moment muurvast te staan en besloot maar gewoon mee te doen, ik bleef staan waar ik stond zonder me wat van het verkeer achter me aan te trekken. Ze konden in principe nog om me heen als ze er langs wilden dus ik vond het wel best, het enige probleem zou kunnen zijn dat een verkeersregelaar me zou manen om door te rijden. Maar de ervaring heeft geleerd dat dat nooit gebeurd, die lui lopen er wel rond maar doen absoluut niets om het verkeer in goeie banen te leiden, ze vinden het allemaal wel best. Een kerel met een busje voor me blokkeerde de halve rijbaan voor het uitgaande verkeer door er doodleuk te parkeren, en de verkeersregelaar in de buurt stond er bij en keek er naar. Ik moet ook zeggen, niemand wordt ook kwaad als je een beetje asociaal parkeert want ze zouden allemaal precies hetzelfde doen.
Ik stond niet op mijn gemak want ik kon nu natuurlijk niet de auto uit en kon dus Riet niet opwachten. Ik belde Haar dus toen het vliegtuig geland was om te zeggen dat ik in de auto zat te wachten en vertelde waar ik ongeveer stond. Gelukkig is het parkeerterrein niet groot en vond ze me makkelijk. En daarna konden we ons in het strijdgewoel storten om naar buiten te komen. Dat klinkt overigens erger dan het is, alle auto’s schuifelen gemoedelijk richting de uitgang en het enige wat je nodig hebt zijn geduld en een beetje lef want als je de neus niet af en toe zelf tussen twee auto’s steekt sta je er over een week nog. Want zo gemoedelijk als het gaat, niemand zal je uit zichzelf voorrang verlenen, dat moet je afdwingen en ook daar wordt niemand weer kwaad om want iedereen doet hetzelfde.
Uiteindelijk waren we nog vrij snel onderweg want mijn asociale parkeerplaats was gelukkig vrij dicht bij de uitgang, en zo was Riet tegen half zes weer thuis.
