En weer was het vandaag een miserabele dag met de hele dag door stortregen, en dat was vooral jammer voor Riet en de andere ALIG vrouwen want die hadden een garage sale georganiseerd. Deze garage sale is bedoeld voor het Filipijnse personeel wat in de Village werkt en alles wat te koop is is geschonken door de mensen die er wonen, dus veelal de expats. Voor de Filipino's is deze uitverkoop een buitenkansje, want alles gaat weg voor aangepaste prijzen (zeg maar gerust bijna voor niks in onze ogen). Het meeste wat te koop wordt aangeboden is normaal gesproken ook niet voor gewone Filipino's weggelegd, zoals bijvoorbeeld een te klein geworden maar verder nog prima te dragen merkspijkerbroek en shirts van een goeie kwaliteit stof.

In eerste instantie zou de garage sale bij ons thuis plaatsvinden en we hebben dan ook een tijdje een slaapkamer boven gehad die erg veel leek op de winkel van Malle Pietje (voor iedereen die dit leest en die jonger is dan dertig, vraag maar aan je moeder wie Malle Pietje is). Gezien de verwachte drukte werd er uiteindelijk toch voor een lokatie gekozen met een ruimer erf, dus de afgelopen twee weken werd alles bij ons weggesleept. Er was trouwens al het nodige weg want veel was er ondertussen aan de slachtoffers van de overstromingen gegeven.

Voordat de verkoping vanmorgen begon regende het al pijpenstelen en van een openluchtverkoping kon dan ook geen sprake zijn. Er werden snel een stuk of zestien party tenten geregeld om alles droog te houden maar desondanks werd het een behoorlijk natte boel. Het was al ver voordat het hek open ging een drukte van belang voor het huis waar de verkoping zou plaatsvinden en zoals verwacht ging alles grif van de hand. Vooral kleren waren zoals altijd erg populair, ook al omdat alles maar een paar pesos kostte. Uiteindelijk werd er in totaal toch iets meer dan vijftigduizend pesos opgehaald en dan mag je toch wel van een succes spreken.

Sommige kopers weten dat tegen het einde van de verkoping de prijzen drastisch omlaag gaan. Er waren er dan ook net als ieder jaar die in plaats van meteen te kopen dingen uitzochten en die wegstopten uit het zicht in de hoop er dan later nog goedkoper aan te komen. Riet weet dat en hield het in de gaten, ze haalde iedere keer wat weggestoken was weer tevoorschijn en gooide het weer bij de rest van de koopwaar. Ze heeft altijd al een sterk gevoel voor rechtvaardigheid gehad...

De opbrengst was in ieder geval volgens Riet een nat pak waard en wat er over was ging naar het gebruikelijke goede doel, het dorp op de Dumpsite.