We waren voor vanmiddag uitgenodigd voor een kinderpartijtje. Vrienden van ons die graag een kindje willen adopteren hebben op dit moment een Filipijns vondelingetje in huis wat vorig jaar na de geboorte ergens bij een kerk was achtergelaten. Ze zijn druk bezig het jongetje wat ze Harry hebben genoemd te adopteren en er is goeie hoop dat dat gaat lukken ondanks het moeizame proces wat moet worden doorlopen.

Omdat ze niet precies weten wanneer het jochie echt is geboren hebben ze een datum geprikt die aannemelijk lijkt en vandaag zouden ze dus de eerste verjaardag van hun aangenomen pleegzoontje vieren. Het feestje begon vanmiddag om een uur of drie in het huis van onze vrienden aan de Tamarind Drive, ook hier in Ayala Alabang Village.

Voor Riet en mij was de vraag of we zouden gaan lopen of de auto zouden nemen. onze Village is behoorlijk groot, iets van vijf bij twee kilometer, en Tamarind Drive ligt een aardig eindje van ons huis. De kortste route volgens de kaarten was iets van drie en een halve kilometer en dus om te lopen een flinke tippel. Maar het was prima weer vanmiddag, het zonnetje scheen en het werd dus wandelen.

Omdat de temperatuur een Hollands tempo vrijwel onmogelijk maakt, tenzij je als een door het zweet compleet doorweekte zombie wilt aankomen, deden we het dus op ons gemakje en arriveerden na een wandeling van dik drie kwartier toch nog flink bezweet aan bij Tamarind Drive.

Ik had op de laatste kilometer al visioenen gekregen van een lekkere kouwe San Mig Light maar aangekomen bij nummer 429 was het verdacht stil. Niet alleen stonden er helemaal geen auto's voor de deur maar het zag er ook heel erg verlaten uit. We belden aan, maar niemand kwam open doen en het huis zag er ook verlaten uit.

"Weet je zeker dat dit het goeie nummer is?", vroeg ik aan Riet. Ze keek het na op haar telefoon in het bericht wat ze had ontvangen en dat gaf inderdaad aan dat we bij het goeie adres stonden. Riet besloot haar vriendin te bellen. Dat lukte, maar toen Riet vertelde dat we voor hun huis stonden schoot haar vriendin gierend in de lach. Het feestje was namelijk helemaal niet vandaag maar pas op de 8e december...

Inderdaad, Riet's tweede enorme datum blunder dus deze week. Er zat niets anders op dan weer naar huis te wandelen en we besloten dat via een andere route te doen. Achteraf bleek die nog zeshonderd meter langer te zijn en zo hebben we dus een ongeplande middagwandeling gemaakt van dik zeven en een halve kilometer waar we ruim twee uur over hebben gedaan.

Het grootste ongemak was overigens onze steeds erger wordende dorst. Thuis gekomen werd het echter geen koele San Mig Light want een liter koud water en een plons in het zwembad waren op dat moment een stuk aantrekkelijker...