Valentijn flop...
zaterdag 14 februari 2015
Ik zeg het ieder jaar, Valentijnsdag is groot op de Filipijnen. Iedereen deelt kleine cadeautjes uit aan vrienden, meestal een bloem of iets zelf gemaakts met daarop een Valentijn wens, en iedereen wenst je in plaats van een goeie dag "Happy Valentine!". Vanmorgen in het Alabang Town Center zag het er ook allemaal erg feestelijk uit, met een bloemenstal die heel goeie zaken deed (ondanks de vaak bizar hoge prijzen) en restaurants die hun terrassen extra mooi hadden versierd.
Riet en ik zijn niet zo van de Valentijn maar we moeten toch eten, en als je dat op Valentijnsdag wilt doen hier dan is het zaak dat je reserveert want anders kon je wel eens voor de vervelende verrassing komen te staan dat alles overal vol zit. Daarom, en ook omdat we dachten "Kom, laten wij ook eens romantisch zijn", besloten we te reserveren voor het speciale Valentijnsdiner bij een exclusief en peperduur restaurant hier in de buurt.
We waren al meer bij dit door twee Nederlandse broers gerunde restaurant geweest en onze ervaringen waren heel erg positief. Maar helaas, het viel allemaal wat anders uit dan we hadden verwacht. Om te beginnen was er het menu, met zaken als oesters, Jakobsschelpen en kreeft, allemaal dingen die ik eet als het moet maar waar je me beslist geen plezier mee doet als het gaat om een avondje lekker uit eten.
Maar goed, daar was nog wel over heen te komen (alles voor de romantiek, nietwaar), ware het niet dat we een tafel op het buitenterras hadden en het regende. Niet echt stortregen, maar het druppelde toch net genoeg om het een probleem te maken. Het restaurant had daarop geanticipeerd door binnen meer tafels neer te zetten met als gevolg dat we hutje bij mutje opeengepakt zaten, iets wat de romantische sfeer niet bepaald verhoogde.
Konden ze niks aan doen zul je zeggen, nood breekt wetten, maar waar ze wel wat aan hadden kunnen doen was het tempo waarin de gerechten achtereenvolgens voor ons neer werden gezet. We hadden onze gang nog niet op of het bord werd weggehaald en vervangen door de volgende gang. Het diner was begonnen om zeven uur en om kwart voor acht zaten we al aan het hoofdgerecht, waarop Riet cynisch opmerkte dat we in dit tempo nog voor achten thuis konden zijn.
Tot overmaat van ramp hadden we ook het wijnarrangement bij het diner genomen, en de wijn werd in hetzelfde tempo geserveerd als het eten. Dat resulteerde in een flink inname tempo om niet rondes achter te komen lopen, en zeker voor mij (ik drink maar heel af en toe een wijntje) viel dat behoorlijk zwaar op de maag.
Toen de eigenaar kwam informeren of alles smaakte maakte Riet, die zich behoorlijk zat op te winden, toch maar even een opmerking over het serveertempo. Even later kwam een ober vertellen dat we een kop koffie kregen aangeboden ter compensatie, die door Riet op zijn Rijnsburgs van de hand werd gewezen waarop wij met zijn tweeën nog bijna ruzie aan tafel kregen.
De wijn was meer dan uitstekend en het eten zal op zich best goed geweest zijn, maar het enige wat ik echt lekker vond waren twee minuscule stukjes hertenbiefstuk. En om nou te zeggen dat ik vol zat, nee. De enige reden dat ik besloot om niet onderweg naar huis langs de Burger King te gaan was dat ik het niet vertrouwde om een Whopper toe te voegen aan de gistende massa in mijn maag, veroorzaakt door de veel te snel genuttigde verschillende wijnen.
Uiteindelijk zaten we voor negenen met de smoor in al weer thuis na een diner wat zowat een gemiddeld Filipijns maandsalaris had gekost. Oh ja, en onderweg naar huis regende het ook nog, om de feestvreugde helemaal compleet te maken.
Valentijnsdag. Hoera...
