Toen ik vanmorgen in de sportschool bezig was met mijn warming up was ik getuige van een ritueel wat hier op de Filipijnen doodgewoon is maar wat zelfs de strengst gelovigen in Nederland de wenkbrauwen zal doen fronsen.

De Gold’s Gym die ik drie keer in de week bezoek ligt in Molito, een soort winkelpromenade in aanbouw vlak voor de uitgang van onze Village, gelegen naast het Alabang Town Centre. Er is net weer een gedeelte nieuwbouw klaar en dat betekent dat er de laatste weken weer de nodige nieuwe winkels en voornamelijk restaurants zijn geopend. Er is onder andere een fietsenwinkel, best wel bijzonder hier, en ook een wijnwinkel, maar het merendeel zijn toch weer nieuwe restaurants. Vanuit de sportschool zag ik vanmorgen de „Grand Opening” van weer zo’n franchise restaurant (daar hebben we er blijkbaar nog steeds niet genoeg van) genaamd „BBQ Chicken & Beer”, en tot mijn verbazing zag ik dat de opening werd verricht door een priester in vol ornaat die het tentje kwam inzegenen.

Ik had zoiets nog niet eerder gezien maar dat is hier de gewoonste zaak van de wereld, en niet alleen voor je nieuwe zaak, ook voor je nieuwe huis en je nieuwe auto. Eigenlijk kun je het zo gek niet bedenken of je kunt het hier laten inzegenen door een priester. Er zijn zelfs kerken die een soort „inzegeningsdag” houden voor mensen met een nieuwe auto. En uiteraard kosten alle inzegeningen geld. Hoeveel precies ben ik niet achter gekomen maar er schijnt geen vast bedrag te zijn, er wordt een „bijdrage” van je verwacht. Tenslotte gaat voor niks de zon op, een principe wat door de Katholieke Kerk al eeuwenlang wordt gehuldigd.

Een auto zegening gaat als volgt: de motorkap gaat open, de motor wordt gestart en de deuren van je auto doe je open. De priester verricht dan de ceremonie waarbij hij „heilig water” over je hele auto giet, waarna het tijd is voor het overhandigen van je donatie. Bij de zegening hoort een sticker van de „Heilige Vrouwe van Vrede en Veilige Reizen” voor op je dashboard, waarvan de prijs niet bij je vrijwillige bijdrage is inbegrepen, die kost je ook nog eens een kleine vierhonderd pesos. Dan bezoek je, om verder onkosten te voorkomen, de kerk om eer te bewijzen aan die „Heilige Vrouwe van Vrede en Veilige Reizen”. Maar je bent er nog niet want voordat je kunt wegrijden moet je ook nog eens vijftien pesos parkeergeld aftikken. Al met al kost dit geintje je alles bij elkaar dus al gauw zo’n duizend pesos, wat voor de meeste Filipijnen toch een vorstelijk bedrag is.

Er moet in totaal een verbijsterend bedrag met al die inzegeningen gemoeid zijn want ze doen er hier als ze het zich maar enigszins kunnen veroorloven allemaal aan mee. Je zou zeggen dat de Kerk met dat geld veel goeds zou kunnen doen in dit straatarme land maar de Katholieke Kerk staat er bepaald niet om bekend dat ze voorop lopen met het uitdelen van financiële hulp waar dat nodig is en dat is hier niet anders. Riet is tenminste nog nooit een priester tegengekomen in die straatarme, door de watersnood getroffen gebieden die materiële hulp bood. Ja, zeggen dat je vooral veel moet bidden, dat doen ze wel. God is tenslotte met ons allen, maar als je getroffen wordt door een ramp of door armoede dan is dat je eigen schuld, je zult dat wel verdient hebben. Dat is er hier zo in geramd dat zelfs veel Filipino’s die het wat beter hebben zo tegen hun eigen arme landgenoten aankijken: ze moeten het zelf maar uitzoeken want het is een straf van God.

Zelfs in de sportschool lopen jonge gasten rond in sportshirts waarop staat dat alleen bidden helpt. Wandelende reclame voor wat je rustig een van de meest invloedrijke en meest welvarende bedrijven op de Filipijnen mag noemen, de Katholieke Kerk. „Hou jij ze arm dan hou ik ze dom,” zei ooit een paus tegen een keizer, en hier op de Filipijnen werkt dat in de 21e eeuw nog steeds. Het zou me niet eens verbazen als ze hier ook nog gewoon aflaten verkopen...

Zo, dit moest ik even kwijt.