We zijn vandaag al weer een week terug uit Nederland en het is ongelofelijk hoe gauw je weer in je normale ritme zit hier. Het is me altijd weer een raadsel hoe het komt dat je je pas realiseert dat je vakantie hebt tegen de tijd dat het er al weer bijna op zit, en amper een ochtend terug op je werk en je weet al weer niet meer beter.

Ik had natuurlijk mijn werk maar ook Riet heeft de afgelopen week niet stil gezeten zoals jullie hebben kunnen lezen, en dat is ook de komende weken vast en zeker weer het geval want de komende tijd gaat de voedselhulp gewoon door en het ziet er naar uit dat Riet er de komende weken haar handen wel vol aan zal hebben. Er zullen ongetwijfeld nog wat verslagen volgen de komende weken over deze hulpverlening.

De nood is nu nog hoger dan normaal door de overstromingen maar de situatie is ook zonder dat al erg genoeg. Soms zijn er bijzonder schrijnende gevallen waar je echt stil van wordt en soms schieten je zelfs de tranen in de ogen. Neem het geval van het meisje op de foto met het kind op haar arm. Ze is negen jaar oud en haar moeder ligt op dit moment in het ziekenhuis met een gescheurde blinde darm. Dat is iets wat zelfs in Nederland al ernstig is, laat staan als je op de Filipijnen van de publieke gezondheidszorg afhankelijk bent en je hebt geen geld. Het is dus maar zeer de vraag of de moeder dit gaat overleven, en ondertussen zorgt dit meisje voor haar acht jongere broertjes en zusjes.

Ja, je leest het goed, acht jongere broertjes en zusjes. En dat is hier op de Filipijnen beslist geen op zichzelf staand geval…