Het weer zat een beetje tegen vandaag. De afgelopen dagen is de twaalfde tyfoon van het seizoen gepasseerd, zonder veel problemen overigens want hij passeerde ver uit de kust, maar de depressies die er altijd mee gepaard gaan trakteerden ons de afgelopen nacht en vandaag op de nodige stortbuien. In de loop van de middag namen de buien af en toen we vanavond naar het ″Outback″ restaurant wandelden was het dan ook prima weer, zij het een beetje benauwd.

Op de terugweg naar huis hoorde ik piepgeluiden toen we een veldje met hoog gras passeerden. Volgens mij een katje en volgens Riet een vogel, maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat ik gelijk had want er zat een heel jong katje half verscholen in het gras. Het was niet ouder dan een paar weken, keek ons met grote ogen aan en maakte hartverscheurende piepgeluiden. Toen we voorzichtig dichterbij kwamen liep het niet weg maar begon alleen harder te piepen alsof het wilde zeggen, ″Neem me mee!″.

Riet keek me vertwijfeld aan. ″Wat moet ik hier nou mee?″ vroeg ze. Ik wist het ook niet en haalde mijn schouders op. ″Oppakken en meenemen!″ wilde ik zeggen maar ik deed het niet. Soms moet je namelijk verstandig zijn en je realiseren dat je niet al het kattenleed van Ayala Alabang Village op je kunt nemen. Riet dacht er blijkbaar net zo over en draaide zich resoluut om. ″Twee katten is genoeg, we moeten ze tenslotte ook meenemen als we weer terug gaan.″ Maar ik kon zien dat ze het er net zo moeilijk mee had als ik.

De rest van de weg naar huis zeiden we allebei helemaal niks maar ik weet zeker dat we allebei aan dat kleine katje dachten…