Het was vandaag tamelijk onverwacht een natte en vooral druilerige dag. Regenbuien wisselden af met motregen (of zoals de Engelsen zeggen ”drizzle”, wat ik eigenlijk een veel leuker woord vind) en echt droog werd het vandaag niet. Een echte zeikdag dus, zoals we die hier niet zo vaak meemaken want als het regent dan plenst het meestal kort en hevig maar daarna is het normaal gesproken gauw weer droog.

Toen we vanavond naar het Alabang Town Centre wilden wandelen om een hapje te gaan eten regende het net weer en we moesten dus noodgedwongen voor het eerst sinds maanden weer met de paraplu op pad. Omdat er geen wind was viel de schade mee, de plu’s hielden ons onderweg redelijk droog. Het natst werden we nog van het water wat uit laaghangende boomtakken spetterde als de paraplu’s er langs schuurden.

We hadden vanavond weer eens gekozen voor het Mexicaanse restaurant ”Chili’s”. Het was al weer een behoorlijke tijd geleden dat we er voor het laatst waren geweest en dat heeft beslist niks met de kwaliteit van het eten te maken maar alles met de pokkenherrie in die tent. Geen overdadig luide muziek of zo maar simpelweg het lawaai veroorzaakt door de voornamelijk Filipijnse bezoekers. Filipino’s zijn zoals ik vast al eens heb gezegd een rumoerig volk; zet er een paar bij elkaar en het lijkt nog het meest op een op hol geslagen kippenren. Oh, lol hebben ze wel hoor, maar na een uur waren we dat luidruchtige gegiechel van de meiden aan de tafel achter ons eigenlijk wel spekzat. Het werd ook steeds drukker en het lawaai nam toe doordat iedereen steeds harder ging schreeuwen om boven elkaar uit te komen.

Kortom, niks voor twee ouwe lullen mensen zoals wij, en blijkbaar vinden de meeste Westerlingen toch hetzelfde want het is opvallend hoe weinig expats er in die tent zitten. Zoals ik al zei, het eten is er heerlijk en dat is de reden dat we het er toch maar weer op hebben gewaagd. De oplossing voor ons probleem diende zich overigens ter plekke aan want op onze tafel stond een bordje met daarop de magische woorden ”We Deliver!” en een telefoonnummer. Het eten van Chili’s wordt dus toch een blijvertje, maar voortaan wel lekker rustig in onze eigen huiskamer…