Toen we een huis gingen uitzoeken in de wijk waar we nu wonen zei onze begeleidster dat het een hele rustige buurt was. Dat klopt inderdaad maar als je in een relatief stille buurt woont dan valt incidentele herrie extra op. En als er er één ding is waar we aan hebben moeten wennen is het wel dat het hier bij vlagen knap rumoerig kan zijn.

Eén van de eerste dingen waar je mee moet leren leven is herrie in je slaapkamer van de draaiende air conditioning. Die dingen zijn zonder uitzonderingen lawaaierig maar slapen met de airco uit betekent nog meer ongemak omdat het in de slaapkamer nooit kouder wordt dan een graad of zevenentwintig. De airco staat dus vrijwel de hele nacht aan, en als ik hem ’s nachts wel eens uit zet (het ding heeft gelukkig een afstandsbediening) dan zet Riet hem steevast een paar minuten later weer aan. We waren er gelukkig heel snel aan gewend en we weten inmiddels niet meer beter.

Ik zou ook graag zeggen dat we iedere ochtend gewekt worden door fluitende vogeltjes in de tuin, en dat is vaak ook zo maar niet altijd. Er zijn dagen dat we gewekt worden door onophoudelijk geblaf van honden, en dat begint meestal op het moment dat de zon op komt om een uur of zes. Er zijn denk ik twee oorzaken voor dat irritante geblaf. Allereerst krijgen de honden doordeweeks hoogstwaarschijnlijk vroeg te eten van het personeel, en dat heeft in het weekend (of in ieder geval op zondag) vrij. Die krengen beginnen dus op hun gebruikelijke tijd om eten te schreeuwen en dat gaat door tot ze het krijgen. De andere oorzaak is dat heel veel van de honden hier waakhonden zijn die aanslaan bij iedereen die langs hun hek loopt. En dat zijn heel veel mensen tussen zes en pakweg negen omdat dan al het personeel van buitenaf arriveert en naar hun werk loopt. Het gevolg daarvan is dus heel veel en langdurig irritant geblaf.

Een andere bron van lawaai is van het verkeer. We wonen niet echt in een drukke straat maar er rijdt toch het nodige verkeer. Omdat we hier geen dubbel glas hebben en er altijd ramen openstaan hoor je de auto’s veel nadrukkelijker langs rijden dan in bijvoorbeeld Nederland waar iedereen in geïsoleerde huizen met dubbel glas woont. Het ergste zijn die motorfietsjes want de berijders proberen door enorme en heel erg lawaaierige uitlaten hun vervoermiddel veel indrukwekkender te laten overkomen dan het daadwerkelijk is. Regelgeving voor formaat en aantallen decibellen zijn er niet, en ik woon hier inmiddels lang genoeg om daar totaal niet verbaasd over te zijn.

De laatste en gelukkig minder voorkomende bron van herrie is huizenbouw. Toen we in ons huis trokken was er vlakbij een huis in aanbouw en dat was gelukkig bijna klaar waardoor we er maar een week of wat last van hebben gehad. Alle Westerlingen hier staan iedere keer weer verbaasd over het feit dat het belangrijkste gereedschap voor de bouw hier een hamer is. Het lijkt wel alsof ze hier een huis bouwen door het uit één brok steen te hakken. Zelfs als er schilderwerk aan de gang is of tegelwerk dan hoor je nog de hele dag hamerslagen. Ik heb het idee dat zelfs behang hier aan de muur wordt getimmerd in plaats van geplakt.

De laatste paar weken horen we weer de hele dag hamerslagen want er wordt in het huis naast ons gewerkt. Onze buren Larry en Niki zijn twee maanden geleden vertrokken en hun huisbaas heeft blijkbaar besloten dat het huis nodig gerenoveerd moest worden. Alle ramen liggen er uit, de tuin ligt open en er zijn al een paar weken de hele dag (behalve gelukkig op zondag) werklui bezig met hameren. Veel vooruitgang zien we nog niet want als we langs lopen zijn de kozijnen nog steeds leeg maar we hopen dat het snel klaar is.

We zien overigens van onze kant niet veel van de werkzaamheden want tussen onze tuinen hebben de werklui een groot blauw scherm geplaatst tegen de overlast. Dat houdt het hamerlawaai weliswaar niet tegen maar het is toch op zich wel een goed idee want nu kunnen we tenminste in onze tuin liggen zonder dat we ons voortdurend begluurd voelen vanaf de steigers van het naburige huis…