We hoefden vandaag geen boodschappen te doen en er was ook geen andere reden om de deur uit te gaan dus het werd zoals zo vaak tegenwoordig een rustige zondag. ’s Morgens ging ik traditiegetrouw naar de Coffee Bean voor een lekker bakkie en ik was van plan om daar in een van de lekkere stoelen, onder het genot van een double-shot cappuccino, wat te gaan lezen op mijn iPad Mini. Een strak plan, maar helaas, dat werkt alleen als je niet zo stom bent als ik om je bril te vergeten. En aangezien ik letters die niet minstens het formaat hebben van een vijf pesos munt beslist niet meer kan lezen kon ik het dus wel schudden.

Ik ging dus veel eerder terug naar huis dan de bedoeling was maar niet nadat ik eerst nog twee verse stokbroden had gescoord bij ”Tous les Yours”, het Frans uitziende bakkerswinkeltje wat overigens een Koreaanse franchise is. Thuis gekomen lag Riet al languit op een ligstoel in de tuin met haar iPad. Zonder om te kijken stak ze een lome arm uit waar ik vervolgens een van de stokbroden in legde. ”Wat heb ik toch een rot leven,” klonk het zuchtend vanuit de ligstoel terwijl ze de papieren zak waar het stokbrood in zat openmaakte.

Vanavond hadden we niet echt zin om naar het Alabang Town Center te lopen om daar wat te gaan eten. Riet kwam toen op het briljante idee om in het winkeltje van de Union Jack Tavern een paar Cornish Pasties te gaan kopen voor in de oven. Een Cornish Pasty is een hartige taart met een vulling die wel wat lijkt op hutspot, en zeg nou zelf, wat kan daar nou verkeerd aan zijn. Niks dus, want ze waren heerlijk. En wat denk je wat ik nog meer vond in het winkeltje van de Union Jack: Bounties! En niet alleen die met melkchocolade maar ook die met de pure.

Dat alles maakte het ritje naar de Festival Mall ruimschoots de moeite waard, en gelukkig maar want je snapt al dat ik natuurlijk de pineut was om alles te gaan halen…