Hollandser kon het bijna niet toen ik vanavond thuis kwam. Ik rook het gelijk toen ik naar binnen stapte: hutspot! Maar mijn enthousiasme werd meteen getemperd door Riet want ze deelde mee dat het nog wel even kon duren voordat het klaar was. Net toen ze de aardappels opzette vlak voor ik thuis kwam was namelijk het gas op…

Ja, dat zal je in Nederland niet zo gauw horen. Daar komt gas gewoon via leidingen je huis in en het is nooit ”op”, maar hier ligt dat even anders. Ons gas komt uit een gasfles die buiten voor het keukenraam staat, en via een gasleidinkje door de muur gaat het gas direct naar het fornuis in de keuken. Op zich leek niet echt een groot probleem want we hebben altijd een reserve gasfles staan. In eerste instantie leek het dus simpel een kwestie van de gasfles verwisselen en er zou weer gekookt moeten kunnen worden.

Helaas, ik heb het al vaak gezegd, niets is hier gemakkelijk, zelfs niet als het gemakkelijk lijkt. De pitten op het fornuis brandden namelijk wel na het aankoppelen van de nieuwe gasfles, maar het was maar een mager vlammetje en het water voor de aardappels raakte daar niet van aan de kook. We herkenden het probleem, we hadden dit met onze allereerste gasfles ook gehad en de enige remedie is het gasbedrijf bellen en vragen om een andere gasfles. Niet echt praktisch als je met de pan met aardappels in je handen staat, maar gelukkig hadden we de alternatieve oplossing al in huis. In de bijkeuken hebben we namelijk nog een elektrisch fornuis wat we nooit gebruiken maar wat nu goed van pas kwam, en een klein kwartiertje later hadden we dus alsnog onze hutspot. Nou ja, meer een bouwpakket voor hutspot want Riet had er even niet aan gedacht dat we hier geen stamper hebben en we moesten dus improviseren.

Het was ondanks alles heel erg lekker, alleen Estela vond die Hollandse winterkost er maar vreemd uitzien…