Wat vergaderingen en andere bijeenkomsten betreft ben ik inmiddels wel gewend dat alle fatsoensnormen die mij ooit zijn bijgebracht behoorlijk zijn vervaagd de afgelopen jaren. Ook in Nederland is het de laatste jaren de gewoonste zaak van de wereld dat mensen hun heilige mobieltjes niet alleen aan laten staan maar ook nog eens op vol volume. Sprekers worden regelmatig onderbroken door de meest afgrijselijke ringtones, waarna de eigenaar van het apparaat uiteraard gelijk opstaat en de zaal of kamer uitloopt met de mededeling ”Sorry, hoor, maar deze moet ik even nemen”.

Ik behoor zo’n beetje tot de allerlaatsten die dat ronduit onbeschoft vinden maar het is lang niet mijn enige bron van ergernis. In Korea heb ik meegemaakt dat gedurende vergaderingen een deel van het gezelschap luid snurkend achterover hangt in hun stoel en niemand die daarvan opkijkt. Dat heeft overigens wel een functie heb ik ontdekt, want het gaat dan over zaken waar die snurkers niet direct belang bij hebben. Komt er iets wat ze wel interessant vinden dan worden ze meteen wakker en zijn ze vol aandacht; nadeel is weer wel dat een andere groep dan spontaan in de slaapstand gaat.

Maar zo erg als hier op de Filipijnen heb ik het nog nooit meegemaakt. Allereerst is een aanvangstijdstip hier geen vast gegeven maar een richtlijn, wat inhoudt dat mensen soms een half uur na aanvang nog rustig binnen komen zetten en aanschuiven zonder een woord van verontschuldiging. Ook wordt een afgaande telefoon hier al tijdens het opstaan ingeschakeld zodat je terwijl de persoon in kwestie naar de deur loopt een deel van de luidkeelse conversatie nog kunt meemaken. Ook zonder dat een van hun telefoons is afgegaan (ze hebben er vrijwel altijd meer dan een) staan mensen voortdurend op en lopen zonder dat duidelijk is wat er aan de hand is de kamer of zaal uit. Dat is overigens een doorlopend proces zodat je af en toe de indruk hebt dat er een stoelendans aan de gang is.

Maar het ergst van alles is dat ze hun bek niet kunnen houden. Terwijl er iemand aan het woord is worden er onder de aanwezigen in verschillende groepjes gesprekken gevoerd; daarbij wordt niet op fluistertoon gesproken, hooguit wordt het volume enigszins gedempt. Voor mij is dat niet alleen een bron van ergernis tijdens vergaderingen, zoals die van vandaag die ook nog eens de hele dag duurde, maar het is ook de belangrijkste reden waarom ik hier nog nooit naar de bioscoop ben geweest. Ik ben daar van diverse kanten al voor gewaarschuwd dat het daar niet anders is.

Iedereen die mij kent weet dat ik een enorme filmliefhebber ben, maar films kijk ik tegenwoordig toch maar thuis. De enigen die daar hun bek niet kunnen houden zijn onze katten en dat is snel op te lossen met hun bak vol met kattenbrokken te storten …