Vlak bij het vliegveld is een nieuw winkelcentrum geopend wat ”Resort World” heet. Riet en ik waren er eind november voor het eerst geweest voor een feest van mijn werk en het zag er dusdanig indrukwekkend uit dat we er wel eens een kijkje wilden nemen. Het deed ons die eerste avond een beetje denken aan het luxe winkelcentrum ”Pavillion” in Kuala Lumpur en aangezien we daar altijd graag rondhingen besloten we vandaag eens te gaan kijken in ”Resort World”.

Het viel een beetje tegen eerlijk gezegd. Het was veel kleiner dan de buitenkant deed vermoeden, wat hoofdzakelijk veroorzaakt werd door de centrale aanwezigheid van een gigantisch casino, en ook het aanbod in de winkels zelf was mager. Wat wel positief opviel was de grote hoeveelheid erg goeie restaurants, dus als we er nog eens naar toe gaan dan zal dat eerder zijn om te gaan eten dan om er wat te gaan kopen. Er bleek ook ruime keus in koffieshops, maar we kozen voor mijn vaste cafeïne provider ”Coffee Bean” waar Riet zich aan een heuse stroopwafel waagde. Ongelofelijk genoeg heten ze hier ook echt stroopwafels, alleen is het niet echt Hollandse kwaliteit (deze was volgens Riet zo hard als beton).

Zoals inmiddels traditie aan het worden is op de zaterdagavond gingen we naar restaurant ”Outback”, en het eerste wat ons bij binnenkomst opviel was dat er vrijwel allemaal ander personeel rondliep. Dat hadden we al eens eerder gezien en dat vonden we toen ook al raar, ze zouden toch niet al het bedienend personeel in één keer op straat hebben gegooid? Een weekje of wat later zagen we tot onze verbazing dat alle oude bekenden weer terug waren, en we vroegen aan de serveerster die ons bediende waar iedereen was geweest.

Ze antwoordde dat het op de Filipijnen in de horeca gebruikelijk is om al het personeel na een bepaald aantal maanden met een soort van onbetaald verlof te sturen. Ze worden dan ”ontslagen” maar als ze goed hebben gefunctioneerd mogen ze een paar weken later weer terugkomen. Op die manier voorkomt de werkgever dat er allerlei vaste lasten worden betaald die voor tijdelijk personeel niet hoeven te worden betaald. Hoogstwaarschijnlijk loopt dus vrijwel al het horeca personeel op de Filipijnen rond zonder betaald ziekenfonds en andere sociale voorzieningen.

Dat klinkt als erg onaantrekkelijk maar desondanks wordt er gevochten om baantjes in de horeca. En omdat deze baantjes zo gewild zijn slooft bedienend personeel zich altijd ook behoorlijk uit om het je naar de zin te maken, want ook hier geldt hoe beter de bediening hoe hoger de fooi. En het is die fooi die het voor het horeca personeel zo aantrekkelijk maakt, en met name in de ”rijkere” wijken van de stad zoals Alabang waar veel buitenlanders wonen. Voor ons is honderd pesos (nog geen twee Euro) na een avondje uit niet echt een sensationele fooi, maar voor het horeca personeel hier betekent het waarschijnlijk twintig of zelfs wel dertig procent bovenop hun dagloon…