De dag van vertrek was vandaag al weer aangebroken, en Boracay komt de eer toe dat Riet zo’n beetje voor het eerst in haar leven zei dat ze geen zin had om naar huis te gaan. Overal waar we zijn geweest had ze het meestal tegen de tijd dat we vertrokken wel gezien zei ze altijd, maar deze keer dus niet. En dat is geen wonder want Boracay is een paradijsje en we gaan hier als het effe kan zeker terug komen.

We hadden lekker de hele ochtend nog op het strand want onze vlucht zou pas half vijf vertrekken. In eerste instantie was het een beetje winderig weer maar in de loop van de ochtend kwam de zon door en maakten we onze laatste strandwandeling. We moesten om twaalf uur de kamer uit, maar omdat ons transport naar de boot pas om twee uur zou vertrekken hadden we nog twee uur de tijd om nog een lekkere koude shake te drinken en wat te eten.

Met een busje werden we naar de boot gebracht en na een overtocht van amper tien minuten werden we ook weer met een busje naar het vliegveld gebracht. Daar wachtte ons dezelfde aangename verrassing als op de heenreis, we werden ook nu weer op een eerdere vlucht overgeboekt en we hoefden dus alweer niet twee uur op het vliegveld te wachten.

Dat vliegveld is toch al een verhaal apart want het is zo klein, van de ingang tot aan de vertrekhal is nog geen dertig meter lopen. Er kunnen alleen relatief kleine vliegtuigen landen, maar dat gaat wel af en aan dus er is een vlotte doorstroming van passagiers. Er zijn twee “gates”, twee glazen schuifdeuren vlak naast elkaar, en “boarding” betekent dat je over het platform naar het vliegtuig loopt.

De vlucht zelf was er een met de nodige turbulentie en daar kreeg Chantal het op een gegeven moment zelfs spaans benauwd van maar alles ging goed. Na nog een taxi ritje van een half uurtje waren we om half zes vanavond weer thuis. En dat was wel weer even wennen...