Vanavond vertrekken we naar Nederland maar vandaag is vrijdag, er stond dus nog een bezoek aan de Dumpsite op het programma en omdat ik vandaag toch vrij was ging ik mee.

Onderweg keken we naar de lucht die steeds meer begon te betrekken en het zag er naar uit dat het zou gaan regenen; niet iets waar je volgens Riet blij mee moest zijn omdat het op de Dumpsite dan één grote modderbende zou zijn. Het leek mee te vallen want toen we aankwamen was het nog droog. We stopten bij een pleintje in wat eruit zag als een dorp, zelfs voor Filipijnse begrippen behoorlijk armoedig maar toch een dorp.

Het pleintje was vol met spelende kinderen en we werden al meteen begroet door de lerares van de Birthright School en haar jonge helpsters. We hadden een doos bij ons met spullen om te wassen en met kleren voor de kinderen, en een grote tas met dozen vruchtensap. We liepen over het modderige pleintje naar het schooltje wat aan een korte zijde van het pleintje stond, en mijn eerste indruk was dat het nog kleiner was dan ik me had voorgesteld. Het onvoorstelbaar kleine lokaaltje zat al helemaal afgeladen vol met kinderen en het wassen was al begonnen in een hokje in een hoek van het lokaal.

Ik moet zeggen dat het schoollokaaltje er keurig uitzag maar dat kwam volgens omdat de vader van een van de ALIG die aannemer is na een bezoek had besloten de boel aan te pakken. Hij had prima werk geleverd want het zag er echt erg netjes uit. Riet ging zich met het wassen van de kinderen bemoeien en ik begon met het maken van foto's terwijl we wachtten op de aankomst van de tweede ALIG auto die het eten bij zich had.

Net toen die arriveerde begon het te gieten. Dat was voor het uitdelen van het eten niet zo erg maar Riet's vriendin Sharon had ook haar man bij zich en nog twee bezoekers, en net als ik wilden die eigenlijk wel wat rondkijken. We besloten uiteindelijk dat een beetje water niet zo erg was en de lerares nam ons vieren mee voor een korte wandeling door het dorp achter het pleintje.

Het dorpje is gebouwd bovenop een vuilnisbelt en niet zoals ik had gedacht ernaast of er vlakbij. De grond waarop we liepen was dan ook geen grond, we liepen letterlijk op de vuilnisbelt dus op afval. Je treft maar sporadisch een stenen muur aan want de huizen zijn gebouwd van golfplaten, houten platen, karton, stukken zeil en oude bedspiralen. Overal was modder en afval en de regen maakte het allemaal nog een graadje erger. Desondanks zijn de mensen vriendelijk, iedereen zei gedag terwijl we langs liepen.

Terug bij de school besloten Riet en ik maar terug naar huis te gaan want zes grote westerlingen in het piepkleine lokaaltje was wat te veel van het goede. Op de terugweg, in onze dikke Toyota Fortuner, gereden door onze chauffeur Lito, bedacht ik dat het gezegde "Tel uw zegeningen" vandaag voor mij weer wat extra betekenis heeft gekregen.