Basketbal
zondag 04 augustus 2013
Hier op de Filipijnen zijn ze helemaal wild van basketbal. Erg merkwaardig misschien als je de gemiddelde lengte van de mensen hier in ogenschouw neemt maar misschien ook weer niet als je weet dat de Amerikanen het hier jarenlang voor het zeggen hebben gehad. Blijkbaar hebben ze als erfenis niet alleen Starbucks'en en McDonalds'en achtergelaten maar ook de liefde voor een sport die toevallig ook een van mijn favoriete sporten is.
Op ons kabelnet hebben we dan ook en aanzienlijk aantal netten met basketbal, variërend van de lokale competitie tot de NBA uit de Verenigde Staten, die hier uiteraard mateloos populair zijn. In de sportschool waar ik kom lopen heel wat jonge gasten rond met basketbalshirts en niet alleen van Amerikaanse sterren zoals LeBron James maar ook met namen van de "local heroes". Op dit moment is basketbal helemaal iedere dag in het nieuws want de Aziatische kampioenschappen zijn hier in Manila dit jaar. Voor mij als Westerling is het bizar om te zien dat landen als Iran en Jordanië blijkbaar ook een basketbalteam hebben, en helemaal bizar is het om te zien dat er bijvoorbeeld bij Jordanië een speler meedoet met de naam Jimmy Baxter.
Afgelopen vrijdag zaten we in de San Mig pub waar het volhangt met tv schermen en op allemaal was de wedstrijd van de Filipijnen tegen Jordanië te zien. Het was komisch om te zien dat er heel veel passerende Filipino's voor een van de ramen bleven staan om zo de wedstrijd te kunnen volgen op een van de grote schermen binnen. Sommigen stonden daar vrijwel de hele wedstrijd, door het raam naar binnen glurend. De Filipijnen wonnen die wedstrijd overigens redelijk ruim na toch na het tweede kwart achter gestaan te hebben met bijna twintig punten. Gisteravond in restaurant Outback (waar we ondanks een minder goeie ervaring vorige week toch maar weer naar toe waren gegaan) zagen we alweer een wedstrijd van de Filipijnen en deze liep minder goed af, ze verloren met vijf punten verschil van Taipei (waar overigens een speler in rond liep met de niet zo typisch Chinese naam Davids).
Opvallend was dat de wedstrijd in de stampvolle San Mig wel intensief werd gevolgd maar dat er gedurende de wedstrijd nauwelijks reacties waren. Na afloop was er weliswaar een klaterend applaus maar verder ging de feestvreugde niet. Als ik dat vergelijk met Nederland en voetbal dan is het hier maar een tamme bedoening...
