We zijn onderweg naar Nederland. Vandaag ben ik nog gewoon naar kantoor geweest maar om een uur of twee ben ik naar huis gegaan. Enerzijds om nog het een en ander te pakken en anderzijds omdat er nou eenmaal niet veel meer te doen is op je werk als je op vakantie gaat en alles wat moet gebeuren is overgedragen aan iemand anders. Om vier uur zaten we gepakt en gezakt klaar en dat was maar goed ook want ons vervoer naar de luchthaven, wat pas om half vijf zou komen, stond al om tien over vier voor de deur.

We waren dus lekker op tijd en dat was blijkbaar een voorteken voor een voorspoedige reis want vanaf dat moment ging alles vlot. Tijdens de rit naar de luchthaven was het ongewoon rustig op de weg en we deden het dan ook in de recordtijd van net aan een half uur. Er stond nergens een rij op de luchthaven zelf dus we zaten al in de KLM lounge tegen de tijd dat we eigenlijk verwacht hadden op de luchthaven aan te komen. We hadden zoals je op de foto kunt zien alle tijd voor een bakkie op ons gemakkie. Zelfs ons vertrek ging vlot, want wat nog nooit was voorgekomen, we vertrokken zelfs tien minuten te vroeg!

We hadden trouwens meer geluk vandaag dan de KLM reizigers van gisteren want die vlucht was gecanceld. De tyfoon die afgelopen weekend over Luzon trok trof gisteren namelijk Taiwan en de KLM vlucht maakt zoals ik al heb verteld in mijn blog van 16 februari tegenwoordig een tussenlanding in Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Het weer was daar gisteren zo slecht dat de KLM vlucht daar niet kon landen en alle passagiers moesten dus overnachten in Manila. Het was ook voor ons nog even spannend want hoewel het weer nu beter was op Taiwan dan gisteren was het nog steeds wel zo slecht dat er geen definitief uitsluitsel gegeven kon worden toen we vertrokken.

Er bleek gelukkig niets aan de hand want na anderhalf uur landden we, weliswaar in stromende regen, op de luchthaven van Taipei. Onderweg hadden we de warme maaltijd al gekregen en we hadden allebei gekozen voor de heerlijke Hollandse hutspot, om alvast weer een beetje te wennen.

Het oponthoud in Taipei duurde anderhalf uur waarbij we allemaal het vliegtuig uit moesten terwijl het vliegtuig werd bijgetankt en er van bemanning werd gewisseld. Om een uur of elf vertrokken we voor het resterende stuk van Taipei naar Amsterdam, een traject van twaalf en een half uur. Uiteraard probeerden we wat te slapen onderweg, wat zowaar redelijk lukte ondanks het feit dat we enorme turbulentie hadden in de eerste paar uur. Het slapen ging met horten en stoten want we werden allebei regelmatig wakker van het hevige schudden van het vliegtuig, wat op een gegeven moment zo erg werd dat zelfs de bemanning moest gaan zitten en zich vastsjorren.

Voor degenen die er geen idee van hebben, slapen onderweg in een vliegtuig is een verhaal apart. Over de Economy Class wil ik het niet eens hebben want de rugleuningen van de stoelen daar kunnen hooguit iets achterover en je moet dus zien te slapen terwijl je in een veel te krappe ruimte vrijwel rechtop zit. Ik ben altijd strontjaloers op mensen die zo gauw de wielen ingaan hun ogen dichtdoen en gewoon tien, twaalf uur onder zeil zijn. In de Business Clas is het weliswaar een stuk beter omdat je meer ruimte hebt en je stoel veel verder verstelbaar is maar echt comfortabel is het nog steeds niet. Een KLM Business Class stoel is nog steeds vele malen slechter om te slapen dan het slechtste hotelbed wat je je kunt voorstellen, met uitzondering misschien van een Japans Tatami bed.

Stel je het volgende voor: leg een ouwe smalle houten deur met de rand tegen een lage tafel en ga daar op liggen. Als je je dan ook nog even voorstelt dat je zo ongeveer aan weerskanten klem zit tussen een opstaande rand dan heb je een beetje een idee. Tijdens de „nacht” in het vliegtuig gaat de cabine temperatuur drastisch omlaag, wat wordt gecompenseerd door de fleece deken die je krijgt. Nadeel van fleece is dat dat heel erg warm is en je onder die deken dus binnen de kortste keren ligt te zweten als een rund. Je hebt dus eigenlijk de keus tussen te warm en te koud.

Als je bovendien nog een draaikont bent zoals ik, die zich regelmatig op de andere zij moet draaien dan heb je helemaal een probleem. Doordat je voortdurend naar beneden lijkt te glijden en de stoel waarop je ligt keihard is doen althans bij mij binnen de kortste keren alle spieren pijn. Niet echt omstandigheden dus voor een goede kwaliteit nachtrust, en al helemaal niet als je met turbulentie ook nog eens je gordel vast moet maken over je deken heen zodat het cabine personeel kan zien dat je ligt vastgesnoerd. Probeer je dan maar eens om te draaien.

Desondanks lukte het na het bekijken van de overigens tegenvallende film „The Hunger Games” toch om in slaap te vallen. Kijken hoeveel slaap ik deze reis ga krijgen...