Het Chinese kastje
donderdag 28 augustus 2014
Soms doe je wel eens dingen dat je later denkt, dat had ik toch slimmer moeten aanpakken, of misschien zelfs wel dat had ik helemaal niet moeten doen. Dat gevoel bekroop me vandaag toen ik een document onder ogen kreeg waar ik even mijn handtekening onder moest zetten. Met die handtekening ging ik in feite akkoord met het spekken van de Filippijnse overheid met een vorstelijk, wat zeg ik, met een schofterig bedrag om iets te krijgen wat in feite al van ons is.
Ik zal het even uitleggen. Toen we in China op vakantie waren bezochten we in de buurt van de locatie van het Terracotta Leger een meubelmakerij waar ze prachtige Chinese lakmeubelen maakten. We zagen een kastje van zwart gelakt hout wat was ingelegd met jade waar Riet en ik meteen helemaal weg van waren en we besloten het te kopen nadat we gehoord hadden dat verscheping naar de Filipijnen totaal geen probleem was.
En dat was het ook niet want vlak voordat we op vakantie gingen naar Nederland kregen we een brief dat het kastje al in Manila gearriveerd was en alleen nog ingeklaard hoefde te worden. Er werd verder niet vermeld dat er van ons nog wat werd verwacht dus wij dachten dat we bij terugkeer in Manila wel bericht zouden vinden dat we het kastje ergens zouden kunnen ophalen om het na betaling van de invoerrechten mee te nemen.
Dat hadden we dus verkeerd gedacht. Er was bij terugkomst nog steeds geen nader bericht en toen er na een week nog steeds niks was ben ik eens gaan bellen. Wat bleek, ik had een Broker moeten regelen om het kastje in te klaren. Een wat? Ja, precies, dat dacht ik ook, ik had geen idee wat dat was maar het bleek een persoon te zijn die dingen voor je inklaart, en dat moet want je mag dat helemaal niet zelf doen. Gelukkig was het niet moeilijk om een Broker te vinden. Omdat mijn eigen baas ook regelmatig dingen moet inklaren zitten er bij ons mensen op kantoor die me konden helpen. Tot zover alles goed dacht ik.
Weer verkeerd gedacht! Het bleek dat er ondertussen na de aankomst van het kastje in Manila meer dan dertig dagen verstreken waren (je gelooft het niet, het waren er op die dag eenendertig) en dat betekende dat ons kastje als "Abandonded" (letterlijk "achtergelaten") was aangemerkt. En dan kun je dus blijkbaar niet zomaar meer inklaren, dan moet eerst het kastje uit die "Abandonded" status worden gehaald. En dat kost tijd en geld.
Maar geen zorgen, mijn contactpersoon ging alles regelen en vandaag kreeg ik dus de brief onder ogen die ik moest ondertekenen om aan te geven dat ik akkoord ga met de voorgestelde procedure. En ook met het in de brief aangeven bedrag wat het zou gaan kosten, en daar schrok ik me op zijn Oud-Hollands gezegd de pleuris van! Kijk, dat de hele procedure nu duurder omdat er nu extra betaald moet worden snap ik, maar waar ik het meest van schrok waren de "gewone" invoerrechten.
Het wordt dus een flink duur geintje, want er moet ook no eens betaald gaan worden voor de opslag en dat was nog niet eens inbegrepen bij het bedrag wat in die brief stond. En ook dat zal ongetwijfeld niet misselijk zijn want het is inmiddels al anderhalve maand en daar komt natuurlijk nog het nodige bij.
Al met al wordt ons kastje dus een behoorlijk prijzig kastje, maar het zij zo. "No use crying over spilled milk" zeggen ze in Engeland, oftewel van achteren kijk je een koe in zijn kont. En eerlijk is eerlijk, het is toch een prachtig kastje, of niet?
