Iedere ochtend als ik tegen zevenen naar mijn werk rij (oké, oké, gereden wordt) vindt er een invasie plaats in Ayala Alabang Village van het Rode Leger. Nee, dit is geen geintje, niet helemaal tenminste. Tegen die tijd komt namelijk al het personeel de Village binnen en de vaste klederdracht van al het buitenpersoneel (en dat zijn de meesten) is een rood t-shirt.

Rond de Village zijn een aantal stopplaatsen voor publieke Jeepney’s en het meeste personeel gaat vandaar wandelend naar hun werk. Voor sommigen is dat nog een flinke tippel want de ene kant van de Village naar de andere kant is een paar kilometer. De straten zijn dan ook vol van Filipino’s waarvan de meeste dus zoals gezegd gekleed gaan in een rood t-shirt. Er zijn ook Jeepney’s die alleen maar voor personeel van de Village zijn en die hebben toegang tot de Village zelf. Die stoppen op vaste halteplaatsen overal in de Village, en wat mij iedere keer weer verbaasd is hoeveel mensen er dan uit zo’n Jeepney stappen…

O ja, en er is nog een beetje goed nieuws, want ik heb een collega bij Shell in Nederland bereid gevonden garant te staan voor de betaling van de training die ik volgende week hoop te gaan volgen. Dat is nu dus geregeld, maar ik moet eerst nog in Nederland zien te komen en daarvoor heb ik mijn paspoort nodig. En of ik dat op tijd terug heb van de Immigratiedienst weet ik pas woensdag…