Hoewel de Filipijnen de eerste natie in Zuid-Oost Azië waren die het Latijnse alfabet gingen gebruiken zijn er hier en daar toch wat kleine taalprobleempjes. De nationale taal van de Filipijnen is namelijk Tagalog en dat is een fonetische taal. Dat betekent dat het net zo wordt geschreven als het wordt uitgesproken en het Latijnse alfabet werkt daarbij niet helemaal omdat bepaalde letters simpelweg in het Tagalog ontbreken.

In het onderwijs wordt dat probleem normaal gesproken opgelost en leren de Filipino’s de ontbrekende letters uitspreken maar je ziet en hoort nog steeds regelmatig woorden die vreemd aandoen. Dat komt omdat in het Tagalog de ”C” wordt uitgesproken als ”K”, de letter ”F” als een ”P”, de letter ”J” als een ”H”, de letter ”V” als een ”B” en de letter ”Z” als een ”S”. Vrijwel alle Filipino’s die naar school gaan leren Engels en dan leren ze de juiste uitspraak voor de in het Tagalog ontbrekende letters. Maar omdat onderwijs hier nog steeds geen gemeengoed is kom je regelmatig mensen tegen die als ze een beetje Engels spreken ze moeite hebben met die bewuste letters.

Soms wordt er overigens bewust gebruik gemaakt van de ”verkeerde” schrijfwijze. De naam van het land is het belangrijkste voorbeeld daarvan. Je zult hier veel meer de naam ”Pilipinas” op shirts zien staan dan het westers klinkende ”Philippines”, en zeker op nationale shirts van iedere sporter. Filipino’s noemen zichzelf ook normaal gesproken helemaal geen Filipino’s, ze noemen zichzelf Pinoy.

Over letters gesproken, het Filipijnse alfabet heeft twee letters meer dan het ons bekende alfabet. Er is de letter ”Ñ” die is overgenomen van het Spaans, en er is de typische Tagalog letter ”Ng” die hetzelfde moet worden uitgesproken als in ons woord ”ding”. Niet zo moeilijk zou je zeggen, maar vergeet niet dat deze lettercombinatie in het Nederlands vrijwel uitsluitend voorkomt midden in een woord of aan het eind. Probeer maar eens het woord ”Ngayon”, het Tagalog woord voor ”Nu” uit te spreken…