Hoewel de ALIG vrouwen hun liefdadigheidswerk met hart en ziel doen valt het zelfs voor de meest fanatieke onder hen af en toe zwaar om tegen de stroom van de Filipijnse bureaucratie in te roeien. Riet vertelde me dat een van haar vriendinnen die al het administratieve werk doet zelfs even op het punt heeft gestaan om er mee te kappen, en alleen om die reden.

Dat administratieve werk is nodig omdat ALIG een officiële stichting is. In eerste instantie was het dat niet en werd alles min of meer onofficieel georganiseerd. Dat ging overigens prima en de manier van werken verschilde nauwelijks van hoe het nu gaat, maar de vrouwen kwamen er achter dat als er iets gebeurde dat ze dan volgens de Filipijnse wet allemaal hoofdelijk aansprakelijk waren voor de gevolgen. Om dat te voorkomen is ALIG in een stichting omgezet maar dat betekende automatisch dat dan aan alle wetten, bepalingen en richtlijnen moet worden voldaan.

Een van de meest irritante dingen is het verzamelen van bonnetjes om alles wat wordt gekocht te kunnen verantwoorden. Logisch zou je zeggen, want ook in Nederland moet je in dezelfde situatie voor alles een kassabon kunnen overleggen, maar op de Filipijnen is dat niet altijd even makkelijk. De vrouwen kopen bijvoorbeeld veel van de groente en fruit op een vlak bij Alabang gelegen markt, en daar wordt je erg vreemd aangekeken als je om een bonnetje vraagt. Dat moet dan met de hand worden geschreven, en dat geldt voor alle boodschappen die je daar doet dus je bent alleen daarom al gauw twee uur langer onderweg.

Bonnetjes van winkels hebben een heel ander probleem en dat is dat de inkt zo slecht is dat het na een maand een vrijwel wit stukje papier is geworden en dus totaal onleesbaar. Maak een kopietje zou je zeggen, maar dat mag dus niet, alleen het origineel is aanvaardbaar. Bovendien moet met de hand nog een keer de naam van het bedrijf en het aankoopbedrag op ieder bonnetje worden geschreven, ondanks dat die informatie er al gedrukt op staat. Die hele papierhandel kost dus ontzettend veel tijd en moeite en samen met de totaal onbuigzame houding van de ambtenaren zorgt dat ervoor dat het enthousiasme van de vrouwen die dit moeten doen soms tot ver onder het vriespunt zakt.

Het maakt het respect voor de vrouwen van ALIG alleen maar groter, want ze blijven hun goede werk doen, zonder een cent vergoeding en vaak tegen de stroom in…