Vanmorgen vroeg was er op mijn werk meteen al een mailtje dat onze scheepsvracht vandaag toch echt bezorgd zou gaan worden! Ik sprong nog net niet juichend op achter mijn bureau.

Het enige wat er van onze kant gedaan moest worden was het opsturen van een formulier dat de toegang tot Alabang Village zou regelen voor de verhuizers. En dat formulier lag thuis weliswaar klaar maar het kon dus nooit meer op tijd worden opgestuurd. Geen probleem, Riet zou het wel even naar de bewaking bij de hoofdingang brengen.

Dat liep dus niet helemaal zoals verwacht want ondanks dat het ontzettend makkelijk te vinden is (de voordeur uit, rechtsaf tot bijna het eind van de straat en dan weer naar rechts) zag Riet toch kans verkeerd te lopen. Gelukkig was onze tuinman er vandaag (die komt voortaan iedere maandag). Die had waarschijnlijk een voorgevoel gehad, want hij was Riet achterna gereden op zijn brommertje, laadde haar op en bracht haar naar de poort.

Vandaar was het een makkie. Het vrachtwagentje bleek weliswaar een vehikel wat Riet in haar wildste dromen niet voor de verhuizers had aangezien maar alles was er en de mannen waren buitengewoon behulpzaam. Alleen weet iedereen die Riet een beetje kent dat ze het liefst had gehad dat ze na het uitladen van de dozen meteen weer “op zouden rotten” maar dat deden ze niet. Nu liepen ze alles uit te pakken en voortdurend te vragen waar dit en waar dat naar toe moest, Riet werd er zowat dol van.

Maar het kwam allemaal goed. Lang niet alles is al uitgepakt, de bijkeuken is een ravage van lege dozen en pakpapier en de studeerkamer (de “den&rdquo staat nog vol met dozen die nog uitgepakt moeten worden, maar we hebben onze spullen en daar gaat het maar om. De komende dagen gaat Riet op haar gemak alles een plekje geven. Ik doe niks, want ik zet toch alles verkeerd neer...