Kleine katjes worden groot en die twee van ons zijn nu allebei bijna een jaar oud. In vergelijking met toen we ze kregen zijn ze gegroeid als kool, en met name Abby mag zelfs gerust al voor volslank worden aangezien en dat is ook geen wonder als je ziet hoeveel ze eet. Monster is ook gegroeid maar dat is nog steeds een lelijk scharminkel. Ja, ik kan het wel mooier maken dan het is maar het is gewoon niet anders.

Ze zijn gelukkig nog steeds dikke maatjes. Abby beschouwd Monster nog steeds als een klein zusje wat je in de gaten moet houden, maar de tijd dat ze Monster eerst liet eten voordat ze zelf aanviel is voorbij. Zo gauw Monster even niet oplet of twijfelt bij haar portie (ze is nogal kieskeurig, ze lust geen vis) dan is Abby er als de kippen bij om alles gauw naar binnen te werken. Ze liggen nog steeds vaak samen te pitten maar waar we minder blij mee zijn, ze raggen ook nog steeds samen door het huis. Iedere ochtend is het weer een verrassing als ik beneden kom wat ze nou weer op de grond hebben geflikkerd. En wie van de twee het doet weten we eigenlijk niet, Monster is de nieuwsgierigste maar Abby is geniepiger en krijgt het vaak voor elkaar dat we Monster de schuld ergens van geven terwijl we later merken dat zij het heeft gedaan.

Die nieuwsgierigheid van Monster heeft haar al heel wat problemen opgeleverd. Ze kruipt namelijk overal in als je even niet oplet. Een kastdeurtje, een la, overal duikt ze in en we hebben dat niet altijd in de gaten waardoor ze al heel wat tijd onbedoeld opgesloten heeft doorgebracht. Ook vandaag weer, want toen ik me bij thuiskomst op onze slaapkamer wilde gaan omkleden schoot Monster naar buiten zo gauw ik de deur open deed. De schade viel deze keer mee, ze had alleen een slaatje gemaakt van de volle wasmand waar ze waarschijnlijk in was gesprongen.

Maar ondanks alles zijn het toch twee schatjes hoor, en met name Abby kan het met Riet heel erg goed vinden. Ze gaat mee een dutje doen en ’s avonds voor de televisie kruipt ze op schoot…