Overal ter wereld bestaat de mensheid uit maar twee geslachten, mannen en vrouwen. Niet hier op de Filipijnen want hier hebben ze er drie, te weten, ″Ma’am″ (Mevrouw), ″Sir″ (Meneer) en ″Ma’am-Sir″.

Overal waar je komt wordt je hier vriendelijk gegroet en als je iets vraagt zijn ze al even beleefd, alleen zijn de aanspreektitels af en toe wat verwarrend. Als ik met Riet boodschappen ga doen en we lopen een supermarkt binnen dan groet iedereen ons heel vriendelijk met ″Good Afternoon, Ma’am-Sir!″. Kijk, dat is nog te begrijpen maar als Riet alleen is dan zeggen ze dat heel vaak ook. En als ik alleen ben gebeurt dat gek genoeg nooit, ik ben gewoon ″Sir″. Als je met een groep bent is de standaard begroeting ook altijd ″Ma’am-Sir″. En nee, het is vrijwel nooit ″Sir-Ma’am″, ook niet als ik voorop loop. Als ze het helemaal bont maken zeggen ze overal ″Ma’am″ tegen, ook als je een man bent, dat maakt ze niet uit want dan wordt het gewoon gebruikt als algemene aanspreekterm.

Vooral de jongeren zullen altijd ″Ma’am″ en ″Sir″ zeggen tegen oudere jongeren zoals wij. In winkels en restaurants maakt dat me niet zoveel uit maar het gebeurt op mijn werk ook. Ik heb sinds kort twee nieuwe jonge gasten in mijn team en het lukt me dus maar niet om ze op te laten houden om me ″Sir″ te noemen. Hoe vaak ik ook zeg dat ze me gewoon met mijn voornaam moeten aanspreken, ze blijven me aankijken als een konijntje wat in de koplampen van een aanstormende auto kijkt en ze blijven steevast ″Yes, Sir″ tegen me zeggen. Want dat is weer een apart verhaal, ze zullen nooit of te nimmer ″No″ zeggen, wat je ze ook vraagt. Als ik dus zeg dat ze me gewoon ″Willem″ moeten noemen in plaats van ″Sir″ omdat ik ze anders de nek om ga draaien krijg ik steevast als antwoord ″Yes, Sir″.

En dat vind ik pas echt ″ge-Sir″…