Deze namen zeggen de meesten van jullie waarschijnlijk niks maar de echte muziekliefhebber zal ze meteen herkennen. Een paar weken geleden ben ik met mijn maat Phil naar het concert van Joe Bonamassa geweest en dat smaakte naar meer. We zijn dus in de concertagenda voor Manila gedoken en vonden daar een concert van de bovenstaande vier heren. Ik heb kaarten voor ons geregeld en vanavond was het zover.

Het concert zou om negen uur beginnen en Phil stelde voor om rond half acht te vertrekken. Dat leek me redelijk laat gezien de lokatie want het concert vond namelijk plaats in de North Edsa Skydome, en die is zoals de naam al zegt gelegen aan de noordkant van de EDSA. Over die drukke verkeersader dwars door Manila heb ik al eens geschreven, en we moesten dus zowat aan de andere kant daarvan zijn, dwars door de avondspits. En inderdaad, we schuifelden zo ongeveer de EDSA af en pas toen we er bijna waren konden we een beetje opschieten. We stonden uiteindelijk om vijf voor negen voor de ingang en we waren dus nog maar net op tijd. De tijd dat bands je urenlang lieten wachten is al lang geleden, en het concert begon dan ook inderdaad toen we nog maar net op onze stoelen zaten.

De liefhebbers weten wat je van deze gelegenheidsband kunt verwachten en dat kregen we dan ook. Met een verleden in Dream Theater (Portnoy en Sherinian), de band van Steve Vai (Macalpine) en Mr. Big (Sheehan) zat het instrumentaal met de heren meer dan goed. Stuk voor stuk zijn het fantastische muzikanten en tussen de nummers door zorgde Portnoy voor de nodige grappen en grollen. Ondanks dat het niet zo’n grote zaal was en ook nog eens lang niet vol vermaakte de band zich uitstekend. Een zanger hadden ze niet, alles was instrumentaal en daar zat eigenlijk een beetje de kneep: de individuele hoogstandjes verzopen in een brei van geluid want de technicus kon het zaalgeluid simpelweg niet goed krijgen.

Erg jammer van dat toch niet onbelangrijke minpunt, maar desondanks zijn er slechtere manieren om een doordeweekse dinsdagavond door te brengen...