Vanavond landde vlucht KL807 uit Amsterdam om even voor half acht op de luchthaven NAIA van Manila na een vlucht van zestien uur. Eigenlijk is dat vier uur langer dan nodig is maar door een conflict tussen alle Europese luchtvaartmaatschappijen en de Filipijnse regering over belastingen en tarieven vliegt er geen enkele maatschappij meer direct op Manila vanuit Europa. Ook KLM maakt een tussenlanding en wel op de luchthaven van Taipei. Op het bovenstaande kaartje kun je goed zien hoe idioot dat eigenlijk is, al is het vanuit het standpunt van KLM bezien zeker niet onredelijk.

Uiteraard was ik er om Riet op te halen van het vliegveld maar wat een toestand was dat! We hebben namelijk bij het boeken van deze vlucht een kleinigheid over het hoofd gezien en dat is dat de aankomst op vrijdagavond was. Is het verkeer normaal al een chaos op de doorgaande wegen, op vrijdagavonden is het ronduit rampzalig. Ik realiseerde me dat uiteraard en hield er rekening mee met mijn vertrek naar de luchthaven maar ondanks dat ik wist wat me te wachten stond overtrof met name de terugrit mijn ergste verwachtingen.

Op de heenweg was het zelfs behoorlijk druk op de tolweg die normaal gesproken altijd een redelijk snelle reis garandeert. Het waren met name de lange wachtrijen voor de tolpoorten die de boel ophielden. De tolweg loopt langs de luchthaven, alleen is het probleem dat Terminal 1 helemaal aan de andere kant van de luchthaven ligt. De wegen rond de luchthaven zijn ook nog eens allemaal drukke doorgaande wegen dus daar is het altijd een enorme puinhoop. Je moet je vrijwel letterlijk door het verkeer wringen en alles doen wat wij in Nederland als ontiegelijk asociaal beschouwen anders kom je nergens. Je snijdt dus af, zet de neus van de auto in de kleinste gaatjes, haalt links en rechts in en probeert vooral om niks te raken. En uiteraard hoop je dat alle anderen hetzelfde doel nastreven.

Doordat ik op tijd vertrokken was was ik ruim op tijd op de luchthaven waar Riet zoals gewoonlijk als een van de eerste naar buiten kwam. Nadat ze haar nicotineshot had gehad reden we naar huis, en met name het eerste stuk ging erg soepel. De files die daar een uur eerder nog hadden gestaan waren weg en we begonnen ons al op een snelle thuisreis te hopen. Helaas, te vroeg gejuicht want het laatste stuk voor de oprit naar de tolweg stond muurvast. We reden vijf dik op een driebaansweg die ook nog eens vergeven was van de taxi’s (logisch vlak bij een luchthaven waar vrijwel geen normaal openbaar vervoer is). Het was tot aan de tolweg schuifelen met vaak maar centimeters tussen de auto’s aan alle kanten. Dat er überhaupt nog sprake was van enige doorstroming was me een volkomen raadsel, maar na bijna drie kwartier te hebben gedaan over een stukje van misschien anderhalve kilometer kwamen we dan toch bij de oprit van de tolweg.

Daarna was het leed geleden want de toltarieven zijn voor Filipino’s dusdanig hoog dat ze de tolweg meestal mijden. Voor ons rijke snobs dus prima geregeld en konden we vlot naar huis rijden waar Riet enthousiast verwelkomt werd door onze beide katten. Of misschien dachten ze gewoon dat ze weer eten kregen…