Gezondheidszorg
maandag 05 mei 2014
Toen wij naar Zuid-Oost Azië verhuisden was een veel gestelde vraag van familie, vrienden en bekenden “Wat als je daar ziek wordt?”. Het geeft aan dat het idee bestaat dat de gezondheidszorg in Nederland superieur is ten opzichte van die in bijvoorbeeld de Filippijnen. En dat is ten dele waar, maar niet altijd.
De Filippijnen hebben een relatief hoog aantal dokters per hoofd van de bevolking, iets van één dokter op ruim achthonderddertig inwoners en dat is best veel. Het probleem ligt hem in het feit dat dokters en ook verplegend personeel in het buitenland veel meer kunnen verdienen dan in eigen land, wat resulteert in het feit dat ruim zeventig procent van al het opgeleid verplegend personeel in het buitenland werkt.
In de ziekenhuizen van de overheid is de zorg gratis maar de patiënten moeten wel zelf de medicijnen te betalen. De meeste Filippino's zijn verzekerd bij de Philippine Health Insurance Corporation (PhilHealth), en wij betalen dat voor zowel onze hulp in de huishouding als voor onze chauffeur. De dekking is echter beperkt, waardoor ziektekosten over het algemeen toch een zware belasting zijn voor de gewone mensen.
Zestig procent van de ziekenhuizen is commercieel, en sommige daarvan zijn van zeer hoog niveau, zoals bijvoorbeeld hier in Manila het Makati Medical Center en het St. Luke's Medical Center. Riet kan over de kwaliteit van die laatste al van mee praten, maar dit zijn ziekenhuizen die voor het grootste deel van de bevolking onbetaalbaar zijn.
In het algemeen vind je de meeste ziekenhuizen en medisch personeel in de buurt van Manilla en andere grote steden zoals Cebu, op het Filippijnse platteland is het met de gezondheidszorg een heel stuk minder gesteld. Desondanks is de gezondheidszorg in de Filippijnen de laatste tientallen jaren sterk vooruit gegaan. In 1947 was de levensverwachting van een pasgeboren Filippijnse baby 47,8 jaar, en in 2009 was dit al gestegen naar 71,1 jaar. Vergeleken met enkele naburige landen blijft de ontwikkeling van de gezondheidszorg echter achter, en dat heeft uiteraard te maken met het feit dat het grootste gedeelte van de bevolking straatarm is en goeie medische zorg simpelweg niet kan betalen.
Riet heeft eens in het dorp op de Dumpsite een moeder geld gegeven om haar zoontje mee te nemen naar het ziekenhuis omdat het kind een enorm gezwel had aan de zijkant van zijn gezicht. De moeder kon niet eens de tachtig pesos (anderhalve euro) betalen voor de Jeepney naar het ziekenhuis. Riet heeft de moeder ook geld gegeven voor de medicijnen na de operatie en het knulletje maakt het nu hartstikke goed. En dat allemaal voor de somma van in totaal zevenhonderd pesos, oftewel amper twaalf euro...
De Filippijnen hebben een relatief hoog aantal dokters per hoofd van de bevolking, iets van één dokter op ruim achthonderddertig inwoners en dat is best veel. Het probleem ligt hem in het feit dat dokters en ook verplegend personeel in het buitenland veel meer kunnen verdienen dan in eigen land, wat resulteert in het feit dat ruim zeventig procent van al het opgeleid verplegend personeel in het buitenland werkt.
In de ziekenhuizen van de overheid is de zorg gratis maar de patiënten moeten wel zelf de medicijnen te betalen. De meeste Filippino's zijn verzekerd bij de Philippine Health Insurance Corporation (PhilHealth), en wij betalen dat voor zowel onze hulp in de huishouding als voor onze chauffeur. De dekking is echter beperkt, waardoor ziektekosten over het algemeen toch een zware belasting zijn voor de gewone mensen.
Zestig procent van de ziekenhuizen is commercieel, en sommige daarvan zijn van zeer hoog niveau, zoals bijvoorbeeld hier in Manila het Makati Medical Center en het St. Luke's Medical Center. Riet kan over de kwaliteit van die laatste al van mee praten, maar dit zijn ziekenhuizen die voor het grootste deel van de bevolking onbetaalbaar zijn.
In het algemeen vind je de meeste ziekenhuizen en medisch personeel in de buurt van Manilla en andere grote steden zoals Cebu, op het Filippijnse platteland is het met de gezondheidszorg een heel stuk minder gesteld. Desondanks is de gezondheidszorg in de Filippijnen de laatste tientallen jaren sterk vooruit gegaan. In 1947 was de levensverwachting van een pasgeboren Filippijnse baby 47,8 jaar, en in 2009 was dit al gestegen naar 71,1 jaar. Vergeleken met enkele naburige landen blijft de ontwikkeling van de gezondheidszorg echter achter, en dat heeft uiteraard te maken met het feit dat het grootste gedeelte van de bevolking straatarm is en goeie medische zorg simpelweg niet kan betalen.
Riet heeft eens in het dorp op de Dumpsite een moeder geld gegeven om haar zoontje mee te nemen naar het ziekenhuis omdat het kind een enorm gezwel had aan de zijkant van zijn gezicht. De moeder kon niet eens de tachtig pesos (anderhalve euro) betalen voor de Jeepney naar het ziekenhuis. Riet heeft de moeder ook geld gegeven voor de medicijnen na de operatie en het knulletje maakt het nu hartstikke goed. En dat allemaal voor de somma van in totaal zevenhonderd pesos, oftewel amper twaalf euro...
