De Klucht van de Bank
maandag 08 juli 2013
We zijn nog maar nauwelijks terug of we kunnen al weer een typisch Filipijns voorval melden. En deze keer begon het met een telefoontje van onze bank, de Standard Chartered Bank, vanmorgen naar Riet.
Dat Riet dat telefoontje kreeg kwam omdat zij mijn Filipijnse SIM kaart heeft overgenomen, want het telefoontje was voor mij bedoeld. Dat zit namelijk zo, hoewel we een gezamenlijke rekening hebben ben ik hier de “hoofd rekeninghouder”, wat effectief betekent dat de bank Riet niet eens wilde vertellen waar het telefoontje eigenlijk over ging want ze wilden alleen met mij praten. Ik weet het, onbestaanbaar in Nederland maar aan deze kant van de aardbol nog steeds, de normaalste zaak van de wereld.
Goed, na een berichtje van Riet belde ik dus maar met de bank en dat was niet eenvoudig want ik had vijf of zes telefoontjes nodig voordat ik verbinding kreeg. Ik kreeg een slecht verstaanbaar persoon aan de lijn die me zou doorverbinden begreep ik uiteindelijk. Na een kwartier geluisterd te hebben naar afgrijselijke muziek (“geluiden” is een beter woord) was ik het zat en gaf het op. Later probeerde ik het nog een keer en toen kreeg ik eindelijk iemand aan de lijn van ons filiaal, maar die had geen idee waarvoor ik belde. En bij navraag op het kantoor bleek dat niemand ergens van wist dus dacht ze dat het misschien met mijn credit card te maken had. Ik kreeg daarvoor een ander telefoonnummer om te bellen.
Het kostte vele telefoontjes voordat ik daar eindelijk iemand aan de lijn kreeg die vriendelijk vroeg hoe ze me kon helpen. Ik zei dat de bank mij gebeld had en dat ik geen idee had waarvoor. Nou, dat had zij ook niet want ze vroeg waarom ik dan wel gebeld had. Nee, zei ik, jullie hebben mij gebeld, of liever gezegd jullie hebben mijn vrouw gebeld. Oh, waarom had mijn vrouw de bank dan wel gebeld? Neeeheeeee, jullie hebben haar gebeld! Ik kwam hier niet verder en hing dus maar op, maar ik begon wel ongerust te worden.
Nou had ik wel een vermoeden waarom ze belden want ze hadden Riet dan nog wel verteld dat het om een verificatie ging. Ik was de afgelopen vier weken in Maleisië en Indonesië geweest en ik had in beide landen mijn credit card gebruikt, dus ik dacht dat ze misschien wilden verifiëren of dat wel klopte. De Rabobank in Nederland belde ook wel eens op als ik in het buitenland mijn credit card had gebruikt met de vraag of dat wel klopte. En eigenlijk vind ik dat een goeie zaak want het betekent dat ze toch het gebruik van je kaart in de gaten houden en checken op eventueel misbruik na diefstal.
’s Middags kreeg ik een berichtje van Riet dat de bank alweer gebeld had, het was blijkbaar nogal dringend want deze keer had ze een telefoonnummer gekregen dat ik moest bellen. Het kostte alweer vele pogingen voordat ik contact had en deze keer zat ik goed, ze hadden me inderdaad gebeld. Wat het probleem nou was? Niks geen controle op het gebruik van mijn credit card, ik had alleen mijn kaart nogal veel gebruikt en of ik niet alvast wat meer wilde aanbetalen. Ja dag!
Dat Riet dat telefoontje kreeg kwam omdat zij mijn Filipijnse SIM kaart heeft overgenomen, want het telefoontje was voor mij bedoeld. Dat zit namelijk zo, hoewel we een gezamenlijke rekening hebben ben ik hier de “hoofd rekeninghouder”, wat effectief betekent dat de bank Riet niet eens wilde vertellen waar het telefoontje eigenlijk over ging want ze wilden alleen met mij praten. Ik weet het, onbestaanbaar in Nederland maar aan deze kant van de aardbol nog steeds, de normaalste zaak van de wereld.
Goed, na een berichtje van Riet belde ik dus maar met de bank en dat was niet eenvoudig want ik had vijf of zes telefoontjes nodig voordat ik verbinding kreeg. Ik kreeg een slecht verstaanbaar persoon aan de lijn die me zou doorverbinden begreep ik uiteindelijk. Na een kwartier geluisterd te hebben naar afgrijselijke muziek (“geluiden” is een beter woord) was ik het zat en gaf het op. Later probeerde ik het nog een keer en toen kreeg ik eindelijk iemand aan de lijn van ons filiaal, maar die had geen idee waarvoor ik belde. En bij navraag op het kantoor bleek dat niemand ergens van wist dus dacht ze dat het misschien met mijn credit card te maken had. Ik kreeg daarvoor een ander telefoonnummer om te bellen.
Het kostte vele telefoontjes voordat ik daar eindelijk iemand aan de lijn kreeg die vriendelijk vroeg hoe ze me kon helpen. Ik zei dat de bank mij gebeld had en dat ik geen idee had waarvoor. Nou, dat had zij ook niet want ze vroeg waarom ik dan wel gebeld had. Nee, zei ik, jullie hebben mij gebeld, of liever gezegd jullie hebben mijn vrouw gebeld. Oh, waarom had mijn vrouw de bank dan wel gebeld? Neeeheeeee, jullie hebben haar gebeld! Ik kwam hier niet verder en hing dus maar op, maar ik begon wel ongerust te worden.
Nou had ik wel een vermoeden waarom ze belden want ze hadden Riet dan nog wel verteld dat het om een verificatie ging. Ik was de afgelopen vier weken in Maleisië en Indonesië geweest en ik had in beide landen mijn credit card gebruikt, dus ik dacht dat ze misschien wilden verifiëren of dat wel klopte. De Rabobank in Nederland belde ook wel eens op als ik in het buitenland mijn credit card had gebruikt met de vraag of dat wel klopte. En eigenlijk vind ik dat een goeie zaak want het betekent dat ze toch het gebruik van je kaart in de gaten houden en checken op eventueel misbruik na diefstal.
’s Middags kreeg ik een berichtje van Riet dat de bank alweer gebeld had, het was blijkbaar nogal dringend want deze keer had ze een telefoonnummer gekregen dat ik moest bellen. Het kostte alweer vele pogingen voordat ik contact had en deze keer zat ik goed, ze hadden me inderdaad gebeld. Wat het probleem nou was? Niks geen controle op het gebruik van mijn credit card, ik had alleen mijn kaart nogal veel gebruikt en of ik niet alvast wat meer wilde aanbetalen. Ja dag!
