De dag van onze terugkeer naar Manila werd een drama in een aantal bedrijven, en je zou zelfs kunnen zeggen een waardige afsluiting van een vakantie waarmee toch al van alles mis ging.

Het begon al bij aankomst op de luchthaven van Manila na een overigens goede vlucht vanaf de luchthaven Denpasar op Bali. De auto die ons zou moeten oppikken stond er niet, en pogingen de chauffeur telefonisch te bereiken hadden geen resultaat. Aangezien we allebei bekaf waren na het missen van vrijwel een complete nacht slaap besloten we dan in vredesnaam maar een taxi te nemen. Dat werd een kostbaar grapje want we moesten daarvoor het onvoorstelbare bedrag aftikken van 2550 pesos (voor het juiste perspectief, dat is hier voor de meeste mensen een half maandloon), maar veel keus hadden we niet.

Thuis gekomen dachten we dat Riet’s ongerustheid over de katten onterecht was geweest want we waren nog niet uit de taxi gestapt of daar kwam Abby al aangelopen. De kleine Monster was spoorloos maar we dachten dat die ook wel snel zou opduiken. Riet installeerde zich met een kop koffie in de tuin toen ze opeens een kat luid hoorde miauwen en het leek erop dat het Monster was. Het geluid leek van het dak van de buren te komen maar we zagen niks. Desondanks bleef het ge-miauw aanhouden en als het Monster was dan zat ze duidelijk ergens vast, en het meest waarschijnlijk leek ons de dakgoot van het dak van onze buren.

Omdat we geen idee hadden wat we moesten doen belde Riet eerst maar de Village beveiliging. Die kwam al snel en beloofde de onderhoudsdienst te sturen met een ladder. Toen die er na een uur nog niet waren belde Riet maar eens naar het administratie kantoor van de Village, en die stuurden binnen een kwartier inderdaad een onderhoudswagen met een ladder. De mannen gingen het dak bij de buren op maar konden tot onze stomme verbazing niks vinden. Het was ondertussen stil geworden dus we konden ook niet meer op het geluid af gaan, en tot overmaat van ramp begon het te regenen en te onweren. De mannen zagen zich dus genoodzaakt van het dak af te komen en gingen dus weg zonder een spoor van Monster gevonden te hebben.

Na de onweersbui ging Riet de tuin in en hoorde meteen het miauwen weer. Terwijl Riet zich vertwijfeld af begon te vragen wat we nou moesten doen zag ik vanuit onze tuin plotseling Monster, ze zat niet op maar onder het dak. De overhangende dakrand is aan de onderkant betimmerd en ze zat tussen in de ruimte tussen de betimmering en het dak. Die ruimte loopt rond het hele huis en er is tussen de betimmering en de muur een uitsparing open voor ventilatie; op de een of andere manier was Monster daar blijkbaar door naar binnen geklommen en kon er nu niet meer uit.

We belden weer de beveiliging en die kwamen deze keer wel snel met een ladder. Het gammele ding (Gamma kwaliteit huishoudladder) werd tegen de muur gezet maar het naar boven klimmen ging niet zo best doordat de ladder vervaarlijk slingerde. Totdat Riet het niet meer kon aanzien en zelf de ladder op stormde. En inderdaad, ze vond Monster maar kon het doodsbange beestje niet door de opening krijgen omdat ze geen goeie grip kon krijgen en omdat Monster zich uit angst uiteraard verzette. Drie pogingen leverden geen resultaat op en we moesten de reddingspoging dus afbreken.

Wat nu was de vraag, en de enige oplossing leek een timmerman een stuk van het dak open te laten maken om een grotere opening te maken, maar daar hadden we dan natuurlijk de toestemming van de huiseigenaar voor nodig en die moesten we eerst te pakken zien te krijgen. En er was natuurlijk ook nog de vraag van de kosten die we dan voor onze rekening zouden moeten nemen maar we waren allang zover dat dat ons eigenlijk weinig meer kon schelen, we wilden gewoon onze kleine Monster terug. Bijkomend probleem was dat het inmiddels vijf uur was en een volgende reddingspoging zou dus zeker niet meer vandaag plaatsvinden.

Onder de muggenbulten, want die hadden zich tussen de struiken natuurlijk flink aan ons tegoed gedaan, waren we ons aan het beraden op hoe we dit moesten gaan aanpakken toen Riet voor de tuindeur miauwen hoorden, en uiteraard dacht ze dat het Abby was die naar binnen wilde. Maar nee hoor, wie zat daar voor de deur, nog magerder dan ze al was… Monster! Stomverbaasd deed Riet de deur open waarop het kleine kreng meteen naar de keuken wandelde en naar ons keek met een blik van, „Krijg ik hier nog wat te eten, ik stik van de honger”…

Een pak van ons hart, dat snappen jullie wel, en dus toch een goed einde van een dag vol drama. En een afsluiting in stijl van een vakantie waarbij dus van alles mis ging en die daarom niet erg hoog zal eindigen in onze top tien…