Het zal inmiddels wel duidelijk zijn dat Riet en ik enorme kattenliefhebbers zijn. In Manila hebben we onze twee huisgenoten Monster en Abby, in Rijnsburg hebben we Paula en Loekie.

Paula is eigenlijk mijn kat, ik heb haar in 2004 voor mijn verjaardag gehad nadat we onze vorige kat Sproet drie jaar eerder moesten laten inslapen. Riet bezwoer toen dat er nooit meer een kat in huis zou komen maar ze ging uiteindelijk toch maar weer overstag. Paula was toen ik haar kreeg ongeveer een jaar oud en een heel schichtig beestje, maar in het asiel had ze met name op Robin een hele positieve indruk gemaakt en daardoor werd ze uitgekozen.

Dat schrikachtige wat Paula had is in de loop van de jaren nooit helemaal verdwenen. Nog steeds schiet ze als een schicht weg als er iets onverwachts gebeurt of er plotseling iets geluid maakt. Erger is dat ze ook een tamelijk sacherijnig beest bleek te zijn. Robin kan nog steeds alles met haar doen en Martin eigenlijk ook wel, maar van mij moet ze weinig hebben en Riet moet ze al helemaal niet.

Martin en Sandra hadden in 2011 besloten om zelf ook een kat te nemen en dat werd Loekie. Loekie is in tegenstelling tot Paula wel een heel gezellig beest die iedereen waar ze bij zit voortdurend aanmaant om toch vooral door te gaan met achter haar oren te krabben. Het is in twee jaar tijd ook een hele grote kat geworden, echt een joekel van een beest, maar wel met een heel lief koppie al kijkt ze op de foto een beetje listig.

Ze kunnen het niet echt best samen vinden, die twee, en dat ligt vooral aan Paula die zoals gezegd nogal eenkennig is, ook heeft ten opzichte van andere katten. Loekie wordt min of meer getolereerd als ze Paula niet voor de voeten loopt, en als dat toch gebeurt dan vliegen de dames elkaar in de haren. De situatie is houdbaar doordat de beide katten elkaar toch zoveel mogelijk uit de weg gaan.