Vertrekken van NAIA
maandag 25 november 2013
De luchthaven van Manila heet Ninoy Aquino International Airport en ondanks de mooie naam heeft dit vliegveld een zeer bedenkelijke reputatie. Het is zelfs nog niet zo gek lang geleden door internationale reizigers uitgeroepen tot de slechtste luchthaven ter wereld, al denk ik dat dat ook weer overdreven is.
Alle faciliteiten daargelaten, het is zeker voor expats nogal een gedoe als je via deze luchthaven wilt vertrekken. Om te beginnen moet je heel snel afscheid kunnen nemen. Gedag zeggers mogen namelijk niet mee naar binnen en als je een auto langer dan een minuut voor de vertrekhal parkeert komt er al een uniform aan om je tot opschieten te manen. Op zich logisch want er is weinig ruimte en het is er altijd druk.
Als vertrekkende moet je al je reisdocumenten al in je hand hebben voor je naar binnen gaat want er staat een uniform bij de deur om dat te controleren. Erg zorgvuldig gaat dat overigens niet want als je maar met iets wappert is het tegenwoordig al goed (dat was overigens tot twee jaar geleden beslist niet zo). Eenmaal binnen is er een gang naar de vertrekhal, maar eerst moet je door een security check, wat altijd een beetje chaotisch is zoals alles waar veel Filipino’s bij betrokken zijn.
Eenmaal binnen moet je naar de incheck balie, uitgeprinte boarding passen werken hier namelijk niet. Niet dat de luchtvaartmaatschappijen er een probleem me hebben, maar je volgende stop is het loket waar je je luchthavenbelasting moet betalen en die accepteren geen uitgeprinte boardingpassen, alleen die ouderwetse op girobetaalkaarten lijkende kaarten. Die belasting is overigens 550 Pesos per persoon en het moet contant betaald worden in Pesos of in Dollars, en niet zelden zie je dan ook mensen weer weglopen op zoek naar een flappentap.
Voor de toeristen volgt nu de grote hal waar de paspoortcontrole is, maar dat geldt niet voor ons expats. Expats zoals Riet en ik hebben namelijk een ACR kaart, zeg maar onze werk- en verblijfsvergunning, en als je die hebt moet je naar een volgend loket om “uitreisbelasting” te gaan betalen. Dat is altijd een vorstelijk bedrag per persoon maar het is totaal onvoorspelbaar hoeveel het is. We hebben zelfs al meegemaakt dat wij een ander bedrag betaalden dan de persoon voor ons die dezelfde eindbestemming had als wij.
Het bedrag ligt in ieder geval boven de tweeduizend Pesos per persoon, rond de veertig Euro dus best een flink bedrag, maar dat is dan wel inclusief 500 Pesos voor gebruik van de “Priority Lane”, een speciaal loket voor de paspoortcontrole. Dat klinkt positief maar dat is het beslist niet. Om te beginnen is het ook het invalidenloket, en alle rijke Filipino dames laten zich met een rolstoel via dat loket naar binnen kruien (en dat zijn er altijd heel wat), en de rij is er meestal langer dan voor de normale loketten. Er is alleen geen mogelijkheid om die 500 Pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan, dus eigenlijk is dit dus gewoon een vorm van legale diefstal.
Na de paspoortcontrol, die altijd heel lang duurt vanwege de vele stempels en formulieren kun je dan eindelijk door naar de laatste security check. De enige merkwaardigheid daar is dat er aparte checkpoorten zijn voor mannen en vrouwen. Nadat je je laptop weer in je tas hebt teruggedaan en je riem en je horloge weer hebt omgedaan ben je dan eindelijk binnen.
Het zal duidelijk zijn, twee uur van te voren aanwezig zijn is hier niet zomaar een indicatie, het is pure noodzaak. Vraag maar aan Riet want die heeft al eens moeten rennen om haar vlucht nog te halen terwijl ze twee en een half uur van te voren al aanwezig was op NAIA...
