Vluchtelingen opvang
dinsdag 26 november 2013
Vanavond was ik met collega's het stadje Miri ingegaan om ergens een hapje te eten en wat te drinken. We hadden een tip gekregen om naar het Ming Cafe te gaan en die tip bleek ruimschoots de moeite waard; het was er gezellig, het eten was goed en de drank een stuk goedkoper dan in de hotelbar.
We waren vrij laat in de avond op pad gegaan en daarom werd het eigenlijk zonder dat we er erg in hadden laat, ik keek pas voor het eerst op mijn horloge toen het al bij half twaalf was, en dat voor een gewone werkdag. Op zich voor mij geen probleem want ik hoef morgen niet perse vroeg op omdat ik pas rond negen uur naar de luchthaven hoef te vertrekken, maar voor Riet was het blijkbaar wel een probleem. Ik zag namelijk een tamelijk pissig berichtje wat aan duidelijkheid niks te wensen overliet, ze was kwaad dat ik niet even gebeld had. Dat is niks voor Riet dus toen ik weer in het hotel was heb ik gelijk maar even gebeld.
Het moet gezegd, het verhaal wat ze even kwijt moest was hartverscheurend. Ze was namelijk met de ALIG vrouwen een kijkje gaan nemen op de luchtmachtbasis Villamor waar vliegtuigen aankwamen met vluchtelingen van Leyte en Samar die alles kwijt waren. Er was een vluchtelingenkamp ingericht om de mensen die niet bij familie terecht konden op te vangen maar de verhalen die Riet te horen kreeg waren verschrikkelijk. Mensen met niet meer bij zich dan een tas waarin alles zat wat ze nog hadden, mensen die familie verloren waren en mensen die echt alles kwijt waren geraakt. Riet sprak er met een dominee die met tranen in de ogen de ALIG vrouwen bedankte voor al hun hulp, en dat werd Riet ook allemaal even teveel.
Gelukkig was er ook nog goed nieuws te melden. De vliegtuigen die de vluchtelingen brachten vertrokken allemaal weer volgeladen met hulpgoederen, en de organisatie van de opvang op de luchtmachtbasis was perfect georganiseerd. Het probleem is dat er steeds meer mensen komen omdat er voor de meesten in hun stad of dorp helemaal niets meer voor ze is, geen huis en geen werk, en logisch dus dat ze naar plekken gaan waar ze verwachten dat het beter is en dat is voor de meesten toch Manila.
Thuis moet ze dan altijd even tegen iemand aan praten, en meestal ben ik dat. Maar ik zat net op dat moment in de kroeg...
