Vannacht is de supertyfoon gepasseerd en dat ging in Manila gepaard met heel veel wind. De hele nacht werden we voortdurend wakker door het geluid van de gierende wind door de kieren van de ramen maar verder hadden we gelukkig geen problemen. In de ochtend waaide het nog steeds maar de lucht klaarde al op. Wel vielen er in de loop van de dag nog een paar korte felle buien maar tussendoor scheen de zon alweer en in de loop van de middag werd het alles weer rustig.

De gevolgen van de storm beperkten zich in de Village tot herhaaldelijke stroomuitvallen en vanmorgen zag je hier en daar reparatieploegen bezig met het repareren van gebroken telefoonkabels. Verder lag alles bezaaid met afgewaaide bladeren en takken maar daar is het gelukkig bij gebleven. Behalve een enkele omgewaaide schutting op een bouwplaats heb ik geen grote schade gezien.

Dat kan niet gezegd worden voor het midden van het land waar de supertyfoon recht overheen is gekomen. Nu de verbindingen met de getroffen gebieden langzaamaan weer hersteld worden komen de berichten door van de desastreuze gevolgen van de storm. Op het eiland Leyte is de hoofdstad Tacloban, een stad met meer dan tweehonderdduizend inwoners op zeshonderd kilometer ten zuidoosten van Manila, voor tachtig procent verwoest. Het officiële dodental loopt daar inmiddels op naar de duizend en op luchtfoto's is te zien dat er nog steeds lichamen in de straten liggen. De stad werd overspoeld door golven met een hoogte van drie tot vijf meter en de foto's laten onvoorstelbare verwoestingen zien.

Ook in de andere getroffen gebieden zijn de gevolgen catastrofaal, maar wat voornamelijk opvalt in de berichtgeving is de manier waarop de Filipino's de gevolgen van de ramp ondergaan. Hoewel deze ramp één grote menselijke tragedie is door het verlies van levens en bezittingen zie je vooral berusting. Natuurlijk, er zijn tranen maar er is geen geschreeuw, geen verontwaardiging, geen uitingen van woede door een gevoel van machteloosheid, er is alleen maar gelatenheid. Je ziet op de beelden dat de mensen meteen na het passeren van de storm al beginnen met het helpen van de slachtoffers en met het opruimen van de puinhopen. Het algemene gevoel is dat er iets onvermijdelijks is gebeurd, iets waar niemand iets aan kan doen en voor deze mensen het allerbelangrijkst, het is "de hand van God" en daar kunnen mensen toch niets aan veranderen.

De waardigheid waarmee de mensen, zelfs de allerarmsten, deze en andere rampen telkens weer ondergaan verbaast me nog steeds en ik voel een diep respect hiervoor. De mensen pakken hun leven weer op en gaan weer verder. Gebeurd is gebeurd, daar staan de mensen in Zuid-Oost Azië nooit te lang bij stil, de doden worden geëerd en begraven maar dan gaat het leven weer verder. Niemand wordt vergeten maar ze zwelgen niet in hun verdriet, er moet aangepakt worden. We hebben dat al eerder gezien in Vietnam en in Cambodja, en nu ook hier weer op de Filipijnen.

De eerste lokale hulpacties zijn inmiddels al gestart en het is te hopen dat de internationale gemeenschap dit arme land, wat dit jaar wel extreem zwaar is getroffen, niet links laat liggen.