Gisteren heb ik een aankoop gedaan waar we al heel lang tegenaan zaten te hikken, voor Riet en mijzelf ieder een nieuwe wekker en dan zo eentje waarin je gelijk je iPhone kan opladen. Er viel de afgelopen week in reclameblaadje bij ons in de bus waarin een voordeel aanbieding stond voor die dingen dus het moest er maar eens van komen.

Gistermorgen ging ik naar de betreffende elektronica winkel om twee van die wekkers te kopen. Ik had geen zin kom te zoeken dus bij binnenkomst schoot ik de eerste de beste verkoopster aan en vertelde wat ik wilde hebben. En het zal inmiddels niemand meer verbazen, het antwoord was „Sorry Sir, we don’t have”. Nou was ik daar op voorbereid, ik had het krantje meegenomen, haalde het tevoorschijn en wees aan wat ik wilde hebben. Oh, die! Ja, die hadden ze wel, en ik werd keurig meegetroond naar een stelling waar de betreffende wekkers in vier kleuren ten toon gesteld stonden: zwart, zilver, blauw en roze. Doe mij maar een zwarte en een zilveren zei ik.

De verkoopster ging samen met nog een verkoper naar achteren, naar ik aannam om ze uit het magazijn te halen. Tien minuten later kwamen ze terug en de verkoopster zei „Sorry Sir, we have no stock in black and silver”, beide kleuren niet op voorraad dus. En die twee in de winkel dan? Daar moest even over nagedacht worden maar zowaar, dat kon. Ik moest even wachten en na tien minuten werd ik gehaald want ze gingen demonstreren dat allebei de apparaten het deden. Daarvoor moest er eerst een snoer worden opgescharreld, iemand toverde ook nog ergens een iPod vandaan en jawel, ze deden het allebei.

Doe maar in de doos en gauw afrekenen dacht ik, maar je raadt het al, dat was te simpel. De dozen moesten uit het magazijn gehaald worden en het zoeken daarnaar duurde ook weer een minuut of tien. Toen naar de kassa, waar ik met mijn credit card wilde betalen, maar daarvoor moest ik ook nog een geldige legitimatie laten zien. Mijn Filipijnse rijbewijs voldeed, maar zelfs daarna duurde het hele proces nog een minuut of tien. Eindelijk betaald, inpakken en wegwezen dacht ik.

Nee hoor, de dozen gingen weer open, alles ging na controle weer terug in de dozen en toen werd er om mij volkomen onduidelijke redenen nog een minuut of vijf gespeculeerd over de barcodes met de bijbehorende serienummers op de dozen. Eindelijk klaar, maar dan mag je dus nog niet zomaar weg. Nee, de verkoopster ging mee naar de deur want daar zat een bewaker die de rekening en de inhoud van de tassen controleerde. En zo was ik bijna een uur kwijt voor het kopen van twee stomme wekkers, een klusje waarvoor je in Nederland gewoon na vijf minuten (mits op voorraad) weer buiten staat.

Vandaag is er verder weinig bijzonders gebeurd maar ik heb wel hier en daar foto’s gemaakt. Ik heb niet lang getwijfeld welke ik vandaag zou plaatsen…