Riet heeft vandaag een hele drukke dag gehad. Er moesten spullen gekocht worden voor de schoolkinderen die worden gesponsord door de vrouwen van ALIG en omdat dat natuurlijk zo goedkoop mogelijk moest (om zoveel mogelijk te kunnen aanschaffen) ging er een kleine delegatie naar een soort van groothandelsmarkt genaamd Divisoria. Behalve Riet bestond de delegatie die vanmorgen al even na zevenen vertrok uit Lynne, een Canadese schooljuffrouw die al het vooronderzoek had gedaan, en twee leraressen van de scholen waar de spullen voor bestemd waren.

Omdat Lynne al precies wist wat waar het goedkoopst te krijgen was leek het een makkie: even tweehonderdtachtig paar schoenen inslaan (gewone en sportschoenen), boeken, schriften, papier, zeventig rugzakken, alles in de twee auto’s laden en klaar. Maar zoals altijd, dit zijn de Filipijnen en het werkt hier gewoon zo niet, zelfs niet als je van tevoren afspraken maakt.

De schoenen waren het eerste probleem, daar wilden ze ineens per paar vijftien pesos meer hebben dan was afgesproken. Het was nog steeds binnen budget dus vooruit maar zeiden de dames met grote tegenzin, maar dan moesten ze wel worden ingepakt. Dat was goed, één uur zou alles klaar staan. Bij de rugzakkenwinkel hadden ze precies zes exemplaren op voorraad. En die andere beloofde vierenzestig dan? Geen probleem, ze hadden nog een winkel had er nog zat, „For a while, ma’am” ( dat is Filipijns voor „ik loop effe weg en ik weet niet wanneer ik terug ben” ). Komen ze terug met nog zeven rugzakken, maar dat was nog steeds drieënvijftig te kort. Weer geen punt, er was nog een winkel en die had er wel genoeg, over een uurtje zouden ze er zijn.

Om één uur sms-te de schoenenwinkel dat het wat langer ging duren, maar om twee uur zouden ze vast wel klaar zijn. Om twee uur stonden er vijfendertig paar schoenen ingepakt van de tweehonderdtachtig. Riet en Lynne besloten toen om alles wat klaar was in onze auto te laden en dat Lynne dan in vredesnaam maar zou wachten op de ingepakte schoenen; het had geen zin om allebei te gaan zitten wachten vonden ze.

Om half zes kreeg Riet een berichtje van Lynne dat ze ook eindelijk onderweg was naar huis…