Heb je een leuke dag gehad vandaag? Ja? Nou, ik ook hoor! Ik heb vanmiddag anderhalf uur in een tandartsstoel gezeten en van die anderhalf uur is de tandarts minstens een uur aan het boren geweest. Het was weliswaar een hoognodige reparatie, maar dat maakt het er toch echt niet leuker op.

Afgelopen februari toen ik in Nederland was heb ik gelijk de gelegenheid waargenomen om even langs de tandarts in Rijnsburg te gaan voor mijn halfjaarlijkse controle. Dat beviel slecht want er moest een enorm gat worden gevuld in een van mijn achterste kiezen, de zwaarste ingreep sinds jaren, en voorlopig had ik dus mijn buik wel weer vol van de tandarts.

De volgende ochtend zat ik voor mijn ontbijt een broodje te eten en brak er spontaan een stuk van een andere kies af, twee uur voor mijn vertrek naar Schiphol. Ik besloot gelijk om bij thuiskomst hier in Manila langs de tandarts te gaan, maar toen ik er geen last van bleek te hebben veranderde ik van gedachten en besloot de reparatie uit te stellen tot een volgend bezoek aan Nederland. Totdat er een week of wat later weer een stuk afbrak en vier weken geleden nog een stuk. De kies was nu zowat helemaal doormidden en ondanks dat ik nog steeds geen pijn had of zo was wel duidelijk dat een tandartsbezoek niet meer tot een volgend bezoek aan Nederland kon wachten. Na nog wat onnodig getreuzel (ik schaam me er niet voor te zeggen dat ik nog steeds als een berg tegen een tandartsbezoek op zie) heb ik vorige week eindelijk gebeld en ik kon vandaag terecht bij de tandartspraktijk hier in de Village, op amper driehonderd meter van ons huis.

Vergeleken met een Nederlandse tandarts weet je niet wat je ziet als je binnenkomt. In het kleine halletje is een balie die zo uit een vijftiger jaren film lijkt te komen en de praktijkruimte is ernaast achter de tussenmuur zonder deur. Die praktijkruimte is amper groot genoeg voor een tandartsstoel en een blik op de aanwezige apparatuur stelde me ook niet bepaald gerust. Maar aangezien ik al hele goeie ervaringen heb met de tandheelkundigen hier dacht ik vooruit maar.

De tandarts zelf was een hele aardige jongeman met beslist kennis van zaken want hij vertelde me niet alleen waarom er voortdurend brokken van mijn kiezen afbreken, hij liet het ook zien via een spiegeltje. Ik heb een hele vracht ouwe vullingen waarvan de meeste waarschijnlijk al tientallen jaren oud, en die vullingen zijn dus lek (ja, dat kan blijkbaar echt). Nadat hij het restant van de afgebroken vulling had weg geboord liet hij zien dat de kies ook daaronder verder was aangetast, wat daarvoor uiteraard onzichtbaar was. Ook de kies naast de afgebroken kies had zo’n ouwe vulling en jawel, ook een lekke vulling en al aangetast daaronder.

Er bleek weinig anders op te zitten, ik moest niet zoals ik had verwacht één maar zelfs twee kronen te laten zetten. Dat hele klusje heeft dus bijna anderhalf uur geduurd en iedereen die een kroon heeft weet hoe gezellig dat is. Wat betreft de apparatuur had ik overigens wel gelijk, dat was zo’n voor Nederlandse begrippen ouderwetse watergekoelde boor die ik me nog kon herinneren van met name de traumatische ervaringen bij de schooltandarts. Die gruwelijke herinneringen kwamen meteen weer naar boven toen ik die smerige lucht van half verbrand tandglazuur weer in mijn neus kreeg die ik jaren niet meer had geroken, en geloof het of niet, alleen daarom brak het zweet me weer uit.

Er was overigens een significant verschil met die nazi beulen van de schooltandarts, want vanmiddag werd ik wèl verdoofd…