Dit had waarschijnlijk een hele gewone maandag geworden als er op het werk niet iets interessants was gebeurd. Tegen de middag kwamen twee collega’s helemaal opgewonden naar me toe met het nieuws dat de Nederlandse ambassadeur op bezoek was. Hij zou een rondje door het gebouw maken en daarbij, zo was de verwachting van mijn mijn Filipijnse collega’s, uiteraard ook even die paar Nederlanders gedag zeggen. Dat aantal Nederlanders is volgens mij, met mezelf meegerekend, niet meer dan vier: ik heb twee Nederlandse collega’s die ook in ons project werkzaam zijn en bij Shell Philippines werkt een Nederlandse jongedame.

Ik nam de boodschap van mijn collega’s voor kennisgeving aan met het idee van ik zie het wel, en ik hoopte maar dat als de goeie man langs zou komen dat hij dan niet precies tijdens de lunchpauze zou komen want de kans is dan vrij groot dat ik net met de broodkruimels achter mijn oren zit. Tegen twaalven was alles nog steeds rustig dus ik begon maar gewoon aan mijn kuchie, maar ja hoor, zit ik net aan mijn tweede boterham komt de delegatie met de ambassadeur de hoek om. Ik had ook nog eens mijn koptelefoon op want ik zat onder het eten zoals gewoonlijk lekker naar een muziekje te luisteren.

Snel deed ik mijn koptelefoon af en flikkerde de half opgegeten snee brood in een la, samen met de nog halfvolle broodzak. Maar wat gebeurt er, de Filipijnen die samen met de Nederlandse jongedame de delegatie leidden loodsten de ambassadeur in sneltreinvaart door het gangpad, langs mij heen, richting het kantoor van onze baas. Daar ging de ambassadeur even gezellig in het Nederlands staan kletsen want onze grote baas is, je gelooft het niet, een Belg! Ook op de terugweg door het gangpad werd me geen blik waardig gegund want er was aangekondigd dat de lunch klaar stond…

Ik ben toch al niet zo’n fanatieke nationalist maar vandaag loop ik zeker niet over van vaderlandsliefde.