Gisteren vierden we Eerste kerstdag thuis, met familie op bezoek en met een kerstdiner met onze wederzijdse ouders en jongste zoon en schoondochter. Dat is mijn favoriete kerstdiner, gewoon lekker in de huiselijke kring met niet al te veel poespas en lekker eten.

Vandaag zijn we uit eten geweest met onze oudste zoon en schoondochter, een inmiddels jaarlijks terugkerende traditie die hoofdzakelijk bedoeld is om ervoor te zorgen dat Riet niet de hele Kerst in de keuken hoeft door te brengen. Wat mij betreft, ik ben er niet echt een liefhebber van en dat heeft alles te maken met Nederlandse restaurants.

Laat ik nou even niet gaan zaniken over de prijzen, want dat is een gegeven en iedereen schijnt het nou eenmaal normaal te vinden dat je als je met Kerst uit eten gaat met z‘n vieren, dat je dan een bedrag kwijt bent wat zomaar rond de duizend ouderwetse guldens kan liggen. En ja, ik weet wel dat ik niet meer moet omrekenen na al die jaren maar dat verandert niks aan de simpele feiten. Nee, wat mij hoofdzakelijk stoort is wat je krijgt voor dat geld.

Neem bijvoorbeeld gisteravond, in het restaurant “Koetjes & Kalfjes” in Noordwijk. Het menu was veelbelovend, het eten bleek uiteindelijk acceptabel maar niet echt fantastisch (ik spreek hier overigens voor mezelf). De bediening was wat in Nederland tegenwoordig de norm schijnt te zijn in restaurants: personeel wat aan hun taalgebruik te horen (met die vreselijke Gooische "R") bestaat uit studenten die een centje bijverdienen, en daar is op zich niks mis mee (behalve die “R” dan) maar het resultaat is een soort “Popie Jopie” bediening met veel gooi- en smijtwerk.

Normaal is het met Kerst altijd wat chaotischer dan normaal vanwege de drukte, maar dat was in dit geval geen excuus want het restaurant zat lang niet vol. Desondanks werden bestellingen vergeten, moesten ze voortdurend vragen wie er ook al weer wat had besteld, vlogen messen en vorken je af en toe om de oren als er werd afgeruimd, en alles werd op een laconieke manier afgedaan die je in een McDonalds zou verwachten maar niet in een restaurant waar je, ik moet het toch weer zeggen, een vorstelijk bedrag neertelt voor een gezellig avondje uit.

Wat een verschil met Zuid-Oost Azië waar je in hotels en restaurants behandeld wordt als een geëerde gast. Vertel mij nou eens, wat is daar eigenlijk mis mee?