Meteen na aankomst hadden we al de nodige visite die ons kwam verwelkomen, maar lang hebben we het die avond niet uitgehouden. Voor ons gestel was het zeven uur later en dat deed zich zodanig voelen dat we rond negen uur al zachtjes begonnen in te zakken.

Vroeg naar bed dus maar vanwege de jetlag waren we ook weer heel vroeg wakker. Ik was om vijf uur ‘s morgens al klaarwakker en zat dus om half zes al aan de koffie. Eerste verrassing: het bleef tot dik half negen donker! Dat zijn we niet meer gewend want in Maleisië ging om klokslag zeven uur de zon op en in Manila is dat zelfs al om zes uur. En ik moet zeggen dat niets zo goed is voor je humeur voor de rest van de dag als een zonnetje door je raam als je opstaat.

Hier was het effect precies tegengesteld, niet alleen werd het heel erg laat licht maar het bleef ook somber door de bewolking en wij hadden dan ook de hele tijd het gevoel dat we in een schemerwereld leefden. Zo zie je maar hoe snel je dat soort dingen afwent. Hetzelfde geldt voor de temperatuur, want terwijl iedereen juist riep dat het redelijk zacht was voor de tijd van het jaar stikte ik van de kou!

Onze eerste twee dagen in Rijnsburg werden vooral besteed aan boodschappen voor de Kerst, en voor mij het halfjaarlijkse bezoek aan de tandarts. Ik kwam er voor wat betreft dat laatste niet zo gemakkelijk af als normaal want ik schijn een ontsteking onder mijn tandvlees te hebben, ergens achterin waar een verborgen verstandskies blijkt te zitten. Ik ben dus doorverwezen naar de kaakchirurg, maar ik moet eerst eens gaan kijken hoe ik dat logistiek moet oplossen want dat zal dan toch tijden een volgend bezoek aan Nederland moeten gebeuren.

Vannacht werd ik om drie uur wakker van op zich vertrouwde geluiden, de wind die rond het huis gierde en de regen die tegen de ramen kletterde. Ach ja, welkom in Nederland...