We hadden verscheidene positieve verhalen gehoord over winkelcentrum Greenhills en aangezien we nog steeds heel veel dingen nodig hebben besloten we vandaag daar eens te gaan kijken. Het eerste wat gedaan moest worden was uitzoeken waar het precies ligt en dat leek na het raadplegen van de kaart redelijk eenvoudig: richting Makati, daar voorbij, dan de weg volgen en ergens linksaf. Kat in het bakkie dus.

Was het maar zo eenvoudig. Makati is bekend terrein dus dat vonden we eenvoudig genoeg, maar de weg die op de kaart stond liep niet zoals verwacht en het werd dus een zoektocht om de aansluiting te vinden. En toen we die uiteindelijk vonden kwamen we in de enorme verkeerschaos terecht die blijkbaar in heel Manila plaatsvindt op zaterdag. Schuifelend reden we voort, hopend op een duidelijke aanwijzing hier of daar en die kwam er gelukkig waardoor we het weliswaar vonden maar alleen veel later dan gepland.

Het winkelcentrum was over het geheel genomen niet echt veel soeps (geen Starbucks!) en de supermarkt was helemaal niks, dus het was een beetje teleurstellend, en we moesten nog terug door diezelfde verkeerschaos. Ik heb al eens geschreven over het verkeer in Kuala Lumpur, en helaas is het in Manila minstens zo erg. Er zijn minder brommers maar die er zijn vertonen hetzelfde gedrag, en we hebben hier de Jeepneys oftewel de goedkope stadsbussen. Er is ook een gezamenlijke factor bij alle bestuurders en dat is een ongelofelijke hufterigheid.

Als je moet invoegen of moet afslaan kun je er donder op zeggen dat je de pas wordt afgesneden door alles en iedereen. Het is echt een ieder voor zich en god voor ons allen. Je bent voortdurend van alles aan het ontwijken terwijl je probeert een koers uit te zetten. En dat zou allemaal nog wel gaan, als je de weg maar zou weten en dat is dus nog niet het geval. Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zoveel op de toeter heb geramd als die ene maand dat ik hier nu auto rij. Ach ja, je probeert je aan te passen, hè...